De Japanse psychiater Mieko Kamiya behandelde in de late jaren vijftig van de 20e eeuw mensen met melaatsheid. Onder haar patiënten zag ze grote verschillen in hoe ze in het leven stonden.
Een van hen was door de ziekte bijvoorbeeld blind geworden, maar leerde braille en genoot volop van het lezen van verhalen. Een ander had vingers verloren, maar ging heel tevreden door het leven, haiku’s makend over de textuur van de lucht.
