Ik, vrouw van 24, heb onlangs van mijn behandelteam gehoord dat ze vermoeden dat ik een borderline persoonlijkheidsstoornis heb. Daar ben ik het niet mee eens. Ik heb wel borderline-trekken, maar ik ben goed in staat om relaties te onderhouden, ik ben niet erg impulsief en ik heb zelden ruzie. Kan ik wel borderline hebben? Ik wil dat label niet onterecht krijgen. Mijn behandelaars blijven de term gebruiken, ook al heb ik uitgelegd wat ik ervan denk.
Bij psychologische klachten is het nuttig om te weten of iemand persoonlijkheidstrekken heeft die het extra moeilijk maken om met de dingen des levens om te gaan. In dat geval krijgen die trekken extra aandacht bij de behandeling. Zo’n diagnose is een hypothese bij de start. Tijdens de therapie wordt pas echt duidelijk wat er precies aan de hand is en hoe dat kan worden opgelost.
Sommige mensen zijn blij met een persoonlijkheidsdiagnose; ze begrijpen waarom zij dingen moeilijker vinden dan anderen en dat helpt hen om hun leven beter in te richten. Maar anderen voelen zich erdoor gekwetst omdat ze het beleven als een scheldwoord en bang zijn dat ze door dat etiket minder serieus worden genomen.
Of uw diagnose terecht is, kan ik niet beoordelen. Ik raad u aan om tijdens de behandeling niet te veel aan dit etiket te denken maar alle aandacht op uw problemen te richten. Ik zou pas later, als de therapie ten einde loopt, nog eens vragen hoe men tegen u aankijkt. Intussen kunt u zelf bepalen aan wie u deze diagnose wilt vertellen.
