Column Sterre van Leer: Even anders leven
De schrijver was een Franse artdirector die het snelle leven achter zich had gelaten om zich te vestigen in een huisje op Ibiza zonder stromend water of elektriciteit. Zijn ervaringen zette hij om in een handleiding van maar liefst 307 hoofdstukjes, vol aandoenlijk naïeve tekeningen van blote mannen en vrouwen die zich koud afsponsden in een tobbe en Afrikaanse kaftans naaiden van zelfgesponnen wol. Er stond in beschreven hoe je een huis bouwt, een waterput aanlegt, een olielampje maakt van een jampot, hoe je bijen houdt, zelf yoghurt maakt, de Zonnegroet doet en een horoscoop trekt – eigenlijk alles wat je nodig zou kunnen hebben in je nieuwe eenvoudige leven.
Als kind verslond ik die boekenwijsheid. Niks heerlijker voor een negenjarige dan de belofte dat je alles zelf kunt. En ik hoef de geelgroene omslag maar te zien of dat seventies-optimisme slaat weer toe, al heb ik op de Zonnegroet na nog niets van al die kennis in praktijk gebracht.
Het fijnste is misschien nog wel de titel. Ja! Laten we gewoon opnieuw beginnen! Alle geschiedenis van tafel vegen, net als de praktische bezwaren, en opnieuw kiezen hoe we het allerliefst zouden leven! Iedereen heeft behoefte aan die droom. Sterker nog: elke zomer zetten we alles op alles om er een paar weken realiteit van te maken. We laten onze bezittingen achter en trekken als zwaluwen zuidwaarts (of, realistischer: we proppen zoveel mogelijk bezittingen in een sardineblikje en schuiven aan in de file op de Route du Soleil). En als dat ritueel opeens dreigt te worden afgeblazen, zoals dit jaar, dan slaat de onrust toe.
Niet op vakantie kunnen is klein leed. Maar dat kleine leed zit wel vast aan een grotere droom. Even andere vensters openslaan om de ochtendzon binnen te laten, zelf water halen om koffie te zetten bij de tent, ’s avonds wijn drinken bij een kaarsje in een jampot. Het lijkt potverdorie wel het boek van onze Franse vriend. En nee, natuurlijk hoef je daar niet voor naar Ibiza. Dit jaar gaan we ontdekken dat je niet eens naar het Zuiden hoeft om even tijdelijk anders te leven. Maar het helpt wel als je de voordeur een tijdje achter je dichttrekt en de dagelijkse beslommeringen achter je laat. En dan maar meehummen met Herman van Veen (want je bent een kind van de jaren zeventig of je bent ’t niet): ‘Je kunt altijd opnieuw beginnen…’
