Hoe laten we de zorgen over onze zieke zoon los?

Beste Wanhopige,
Wat een verhaal! Wat een ellende! En wat een uitzichtloosheid! Op dat soort momenten sta je als simpel psycholoogje even met je mond vol tanden. Dit is zo’n vraag waar geen antwoord op lijkt te zijn. En toch ga ik het proberen.

Een oplossing is er niet. Het vervelende is dat ook de GGZ niet veel meer kan doen dan bestaande paden bewandelen – tot de nood echt hoog is en iemand tegen zichzelf en de omgeving in bescherming dient te worden genomen. Dat moment komt helaas meestal als het al te laat is. Dit is een ingewikkeld vraagstuk binnen ons vakgebied. Het lijkt mij duidelijk dat jullie zoon een opname nodig heeft, maar wil hij dat zelf ook? Zo niet, dan heb je namelijk al een probleem. In Nederland zijn we vrij om een beetje gek te zijn, zolang we onszelf en anderen daar niet aantoonbaar pijn mee doen. Dat aantonen is vaak nog knap lastig.

Je kunt je wanhoop als ouders uiten, alle mogelijke kanalen gebruiken om de urgentie over te brengen, ook met behulp van de huisarts. Het is hoe dan ook erg belangrijk dat je je laat horen en dat je ook het gevoel krijgt dat je gehoord wórdt.

Maar dat wil nog niet zeggen dat je daarmee het proces kunt versnellen. Ik zou zeker alle middelen uitproberen, zodat je in ieder geval kunt concluderen dat jullie er zelf alles aan gedaan hebben.

En vervolgens hou je de pijn over, met de vraag aan mij hoe je dit een beetje los kunt laten. Wat een moedige vraag! Het antwoord is raar, ik bereid jullie alvast voor. Je kunt dit een beetje loslaten door het zo goed mogelijk vast te pakken. Lees deze laatste zin nog drie keer.

Je kunt dit niet loslaten. Het is jullie zoon! En die is in crisis! Onmogelijk dat je dan lekker slaapt, niet piekert of niet wanhopig bent. Probeer dus te erkennen dat dit een enorm probleem is dat jullie ongelooflijk veel stress en verdriet oplevert. Erken dat, deel dat en maak er samen actief ruimte voor, misschien door samen in therapie te gaan. Volgens mij kunnen jullie wel wat steun gebruiken nu. Dit verhaal gun je niemand. De vraag is of jullie dit geweldige probleem samen willen dragen, juist door het niet los te laten. Want als je dat zou doen, zou je een deel van jezelf verliezen.

Ik hoop dat de GGZ snel een plek heeft voor jullie zoon en dat hij snel de hulp krijgt die hij nodig heeft.

Vriendelijke groet,
Gijs Jansen