Ik kan mijn ziekte accepteren, maar mijn omgeving kan dat niet

Ik wil niet te analytisch klinken, maar er vallen me een paar dingen op die ik toch wil benoemen, wie weet kun je er wat mee.

Ik zou graag willen weten hoe jij je handicap zo snel hebt kunnen accepteren! Ik denk namelijk niet dat ik dat zelf zou kunnen zoals jij het beschrijft. Ik zeg dit omdat je jezelf een beetje tegenspreekt. Je hebt je handicap geaccepteerd, maar je bent ook de ziekenhuizen zat. En omdat ziekenhuizen bij je handicap inbegrepen zijn, vraag ik me af of je je handicap wel echt volledig hebt geaccepteerd.

Het zou namelijk volkomen normaal zijn als je af en toe nog moeite met deze nieuwe situatie hebt. Mensen willen dingen vaak ‘afsluiten’, ‘accepteren, loslaten en dan doorgaan’. De vraag is of dat zo afgebakend kan, en of dat moet.

Ik probeer je echt te helpen, dus ik hoop vurig dat je dit niet opvat als kritiek. Want ook je reactie op de mensen in je omgeving doet mij vermoeden dat je het zelf erg moeilijk vindt allemaal. Meestal ergeren we ons alleen aan mensen die ons iets van onszelf laten zien wat we niet willen accepteren. Bijvoorbeeld: Als je geraakt wordt door iemand die zegt dat je dik bent, dan komt dit vooral omdat je eigen negatieve zelfbeeld wordt bevestigd. En dus zou het zomaar eens kunnen dat die mensen die jou proberen te pushen jouw eigen verdriet raken: het verdriet over het feit dat je iets vreselijks is overkomen, en dat je er helemaal niets tegen kunt beginnen.

Ik ga puur op m’n gevoel af en ik weet dat ik uit deze vraag niets mag en kan concluderen. Mijn gevoel zegt dat je volgens mij erg hard bent voor jezelf en dat je naar buiten toe vooral erg stoer bent. Ik hoop dat je ook kwetsbaar mag zijn en mag rouwen om wat je is overkomen.

Blijft over dat mensen die pushen ook erg vervelend kunnen zijn. Toch is jouw reactie belangrijker dan het feit dat mensen je proberen te pushen. Je kunt als antwoord op die mensen heel rustig en gedecideerd zeggen: ‘Dat station zijn we inmiddels gepasseerd. Ik heb besloten het verder te laten rusten en heb geen behoefte aan advies over therapieën en buitenlandse ziekenhuizen, dus laten we afspreken om het daar niet meer over te hebben. Als ik advies wil op dat vlak laat ik het je weten, beloofd!’.

Ik hoop echt dat je wat met dit antwoord kunt. Ik weet van mezelf dat ik erg direct, bot en confronterend kan zijn, maar ik weet ook dat dit soms moet als je iemand echt denkt te kunnen helpen. Ik vind het echt heel erg voor je dat je zo jong al bestolen bent van een normaal functionerend lichaam.
Sterkte.