Column Jean-Pierre van de Ven: ‘Weet je aan wie jullie me doen denken? Aan die poppenkastpoppen, Jan Klaassen en Katrijn’

‘Nina bedenkt de meeste projecten,’ zegt Jasper. ‘Zoals nieuwe producten voor ons bedrijf, maar ook onze vakanties, de verbouwingen thuis, de opvoeding van de kinderen…’

‘Educatie,’ zegt Nina, ‘de educatie van de kinderen.’

Jasper kijkt me aan en zucht.

‘Ja, dan kun je wel zuchten, maar je doet er geen bal aan. Hoe denk je dat het voor mij is om thuis te komen na een dag knallen om jou weer onderuit op die bank te zien hangen?’

‘Ja, mag ik? Ik heb even een break nodig na de zoveelste verbouwing die jij per se wilde.’

In mijn praktijk zie ik steeds meer mannen die het tempo van hun vrouwen niet kunnen bijhouden. Vrouwen die knallen: die carrière maken, maar ook thuis de teugels strak aantrekken om alles eruit te halen wat erin zit.

Terwijl hun mannen op de bank zitten, te veel drinken of gamen, en tijd verkwisten met hun vrienden. Mannen die amper een carrière najagen, of die werk zien als een noodzakelijk kwaad om geld te verdienen.

Hun knallende vrouwen zien werk ook als middel, maar dan vooral om hun idealen te realiseren. Het ultieme doel: worden wie je werkelijk bent.

‘Hoe moet dat nu verder?’ zeg ik, want ik heb geen idee.

‘Goeie vraag,’ zegt Nina. ‘Want zoals het nu gaat, gaat het niet.’

‘Nee, want je wilt thuis geen politieagent zijn,’ zeg ik begripvol. ‘Of slavendrijver. Of een CEO die moet werken met een middelmatig management.’

‘Nou, zo erg is het nou ook weer niet,’ lacht Nina. ‘Maar ik voel me wel vaak zijn moeder in plaats van partner. Alsof ik niet twee, maar drie kinderen heb.’

We kijken samen naar Jasper, die steeds verder onderuit is gezakt op mijn bank. Een zielig hoopje mens. Er schiet me iets te binnen.

‘Weet je aan wie jullie me doen denken? Aan Jan Klaassen en Katrijn.’

Vier ogen kijken me niet-begrijpend aan. ‘Dat zijn die poppenkastpoppen. Jan Klaassen is een slome drinkebroer en zijn vrouw Katrijn mept hem met de deegroller omdat hij niet vooruit te branden is.’

‘En?’ zegt Nina. ‘En dat zijn jullie dus: poppenkastpoppen. Jullie hebben geen relatie, jullie zijn karikaturen van jezelf geworden.’

‘Nou moe,’ zegt Jasper, ‘ik wil alleen maar rust. Ben ik dan een karikatuur?’

‘Wat zou je tegen Nina zeggen als je geen karikatuur was, maar een volwaardige partner?’ zeg ik.

‘Ik ben kapot,’ antwoordt hij onmiddellijk. Hij kijkt Nina aan. ‘Doe je ding, maar gun me die pauze. Hou je projecten even voor je.’

‘Je wilt geen pauze, je bent gewoon lui,’ zegt Nina.

‘Dat klinkt Katrijnachtig,’ zeg ik tegen haar. ‘Wat zou je tegen Jasper zeggen als je geen karikatuur was maar een volwaardige partner?’

Na enig nadenken zegt ze tegen haar man: ‘Ik voel me alleen. Waar ben je?’

‘Kapot en alleen,’ zeg ik. ‘Goed zo, de poppenkast is voorbij. Nu kunnen we eindelijk aan de slag.’