Ik ben 49 en weet nog niet zo lang dat ik autisme heb. Ik merk dat ik nooit huil, ook niet als er iets is met mijn kinderen of mijn moeder. Bij een film of boek kan ik wel echt heel erg huilen. Ik zou graag willen weten hoe dat kan. Heeft het met mijn autisme te maken?
Ja, dat kan zeker. Jij merkt dat je bij emoties van je kinderen en je moeder op afstand blijft en niet huilt. Dat kan te maken hebben met een beperkte cognitieve empathie (begrijpen waarom de ander zich zo voelt), waardoor je niet gepast empathisch kunt reageren.
Maar het kan ook te maken hebben met het feit dat je dan onderdeel van de situatie bent, er iets mee ‘moet’ en dan geen ruimte meer hebt voor empathie.
Met jouw affectieve empathie (meevoelen met emoties van anderen) is duidelijk niks mis. Jij merkt dat je, als toeschouwer bij een film of boek, je wel degelijk goed kunt inleven en zelfs erg gaat huilen. Het is dan alsof het jou zelf overkomt. Sommige autistische vrouwen hebben zelfs last van ‘meevibreren’ (dan val je helemaal samen met de emoties van anderen).
Mensen met autisme kunnen ook problemen hebben met het delen van hun eigen emoties. Soms is er zelfs sprake van alexithymie. Dan ben je je minder bewust van je eigen emoties en heb je moeite om deze te verwerken en/of te verwoorden.
Wil je meer weten over het gevoelsleven van autistische vrouwen (met een late diagnose), lees dan de blogs op www.fann-autisme.nl of volg @fann_autisme op Instagram.
