Mijn zoon (10) hoort vage stemmen in zijn hoofd

Beste Babs,
Ongeveer één op de tien kinderen tussen zeven en acht jaar hoort wel eens stemmen die er in werkelijkheid niet zijn. In tegenstelling tot volwassenen, vinden kinderen het meestal niet zo vreemd om een stem te horen terwijl er niemand is.

Bij kinderen lopen fantasie en werkelijkheid nog vloeiend in elkaar over, en ergens tussen die twee in is genoeg ruimte voor stemmen. Omdat kinderen het niet vreemd vinden, praten ze er niet altijd over. Ze gaan ervan uit dat iedereen stemmen hoort. Soms komen ze er pas op veel latere leeftijd achter dat dat niet zo is.

Deze stemmen hebben doorgaans weinig invloed op hun dagelijks leven. Bovendien zijn de stemmen bij meer dan de helft van de kinderen na drie jaar verdwenen. Een ruime meerderheid van deze kinderen zal nooit een psychiatrische stoornis ontwikkelen. Ouders hoeven zich dan ook geen grote zorgen te maken als hun kind dergelijke auditieve hallucinaties heeft.

Helemaal onschuldig is het echter niet, want stemmen horen op jonge leeftijd geeft wel degelijk een verhoogde kans op het ontwikkelen van een psychose of schizofrenie in het latere leven. Bovendien zijn er ook kinderen (zo’n 15% van alle kinderen die stemmen horen) die daar wel last van hebben. Deze kinderen horen de stemmen heel vaak, soms vrijwel continu. Of zij horen boodschappen met een negatieve emotionele inhoud.

Als kinderen last van hun stemmen hebben is het belangrijk om een behandeltraject met een kinderpsychiater te starten. Er moet dan worden uitgezocht of er ook andere klachten zijn, zoals wanen of somberheid. De behandeling zal in elk geval bestaan uit het geven van goede voorlichting aan het kind en zijn familie (psycho-educatie), het beter leren omgaan met deze stemmen (verbeteren van de coping) en in sommige gevallen kan antipsychotische medicatie nodig zijn om de stemmen te laten ophouden.

Bij uw zoon lijkt niet echt sprake van stemmen horen, eerder van een vaag ‘geroezemoes’. Grote kans dat dat heel snel weer weg is. Het is belangrijk dat hij daar niet ongerust of angstig van wordt. Als dat wel zo kunt u hem wellicht uitleggen dat het bijproduct van zijn denken is. Mogelijk heeft hij nog helemaal geen verklaring nodig, omdat hij het niet als iets vreemds ervaart.

Vriendelijke groet,
Iris Sommer