Mijn moeder is zo dwingend
De vraag
Geachte mevrouw Iki Freud,
Lang ben ik mijn moeders dochter geweest. Ik was een kind, die het anderen graag naar de zin maakte. Zo was het, maar de relatie is veranderd. Mijn dilemma is dat mijn moeder met het ouder worden een onplezierig mens is geworden. Ze is zwaar op de hand, ontevreden, heeft allerlei klachten en het ergste is ze is een vreselijke dwingeland.
Als ik het niet met haar eens ben, schrijft ze me vreselijke brieven. Mijn manier om ermee om te gaan is een oppervlakkig contact onderhouden en niet te frequent. Wat echter knaagt, is dat ik minder liefdevol naar deze ouder wordende vrouw ben, ze is nu 75, ik ben 47. Hoe ga ik daar de komende jaren tot haar dood mee om. Ik wil de relatie die we ooit hadden, die ook waardevol voor me is, niet te niet doen door de ergernissen. Maar hoe kan ik dat doen, zonder me aan te passen aan haar grillen?
Over mezelf wil ik nog vertellen dat ik al jaren zelf als therapeut in de hulpverlening werk en (helaas) aardig sceptisch ben geworden over wat we in therapeutenland te bieden hebben. Dit betekent dat ik geen contact heb gezocht in mijn omgeving om er met iemand over te praten. Ik bedoel deze opmerking voor u als een uitdaging, misschien wordt mijn scepsis minder door een antwoord van u.
met vriendelijke groet,
Anoniem
Het advies
Beste Anoniem,
Moeders dochters zijn dochters die niet goed van hun moeder los hebben kunnen komen. Je moet het op z’n tijd toch ook eens stevig oneens kunnen zijn. Die quasi harmonie verbergt veel agressie die er nu kennelijk uit begint te komen bij beide partijen. Zo’n ‘ideale’ band berust vaak op voorwaardelijke liefde: ‘als je niet doet wat ik wil dan houd ik niet meer van jou, dan haat ik je zelfs!’
Ik zou er mijn Electra-boek er nog eens op na lezen. En ja, in therapeuten land wordt veel geknoeid en aangerotzooid, dat is zeker waar, velen mankeren de juiste deskundigheid. Ik heb niet de illusie dat ik dat probleem met mijn antwoord weg kan nemen.
met vriendelijke groet,
Iki Freud
