Ik vermijd lange afstanden op de snelweg

Beste heer, mevrouw Van Es,
Omdat de gevoelens bij suikerspiegelschommelingen veel lijken op de lichamelijke reacties bij ”normale” rijangst, kun je vaak niet meer onderscheiden wat er aan de hand is. Je wordt in beide gevallen bang voor de lichamelijke symptomen zelf, omdat je vreest dat de symptomen opnieuw een aankondiging zijn van het onwel worden.

Als eerste stap is het belangrijk om de diabetes goed onder controle te hebben, want je moet kunnen vertrouwen dat je lichaamssymptomen onschuldig zijn voor je rijvaardigheid. Als eenmaal duidelijk is dat je onprettig voelen op de snelweg niet meer het gevolg is van diabetes, mag je de confrontatie met de angst weer aangaan.

Mocht het niet lukken om zelf geleidelijk aan weer lange afstanden en vrachtwagen in te halen, zou je ook de tips in het boek ”Omgaan met rijangst” in de reeks ”van A tot ggZ als handleiding kunnen gebruiken. Mocht het dan nog moeilijk zijn om vermijdingsgedrag op te heffen en zonder aarzelen veel links te rijden, dan zou een rijangstcoach een aanrader zijn.

Juist bij deze vorm van angst is het belangrijk om weer lange stukken snelweg te nemen, waarbij je anderhalf uur achter elkaar op de snelweg rijdt. Bouw het rustig op door eerst rechts te rijden. Je mag af en toe een stop nemen en probeert de moeilijkheidsgraad op te bouwen. Neem bij twijfel in het begin een helper mee.

Mocht je toch vermoeid raken kan een helper geruststellend zijn of eventueel terugrijden. Als je veel aandacht richt op je lichamelijke gevoelens is het belangrijk om de aandacht naar buiten te richten, door gesprekken met je bijrijder, een praatprogramma op de radio te volgen etc. Mocht de angst alsnog hardnekkig blijven, kan een cognitief gedragstherapeut veelal goed de (anticipatie) angst voor het onwel worden aanpakken.
Vriendelijke groet,
Jan van den Berg