De vraag

Driftbuien

Beste Annette,

Mijn man en ik hebben ruim twee jaar relatiegerichte psychotherapie gehad. Voor mij was de hiervoor de voornaamste reden dat ik zijn driftbuien niet meer kon/wilde accepteren. Hij kan namelijk vreselijk kwaad worden in het bijzijn van onze drie (12,13 en 8 jaar) kinderen. De kinderen reageren hier erg angstig op.

Het lukte mij niet dit op een goede manier op te vangen. Alles wat ik zei of deed maakte hem alleen nog maar kwader. In de therapie hebben we het vooral, of eigenlijk alleen maar, over de communicatie gehad. Ik moet reageren vanuit mijn gevoel – zeggen dat ik bang ben, wat zo’n bui met mij doet – dan zou het anders gaan. Ik heb een aantal keren benoemd dat hij die buien niet alleen thuis had, maar bijvoorbeeld ook wanneer een wildvreemde iets tegen hem zei wat hem niet aanstond.

We zijn nu bijna drie jaar verder en ik zie het niet meer zitten. Ik heb het gevoel gekregen dat ik me maar moet aanpassen, dat ik moet leren met zijn ‘emoties’ om te gaan. Op de reden van die drift is nooit ingegaan. Ik weet dat hij zich na zo’n bui vreselijk ongelukkig en schuldig voelt, maar een volgende keer gebeurt het weer net zo.
We zijn ruim twintig jaar samen en ik trek het niet meer. Dit heeft de relatie zo beïnvloed dat ik er al bijna definitief een punt achter heb gezet, maar ja, de kinderen en er was toch ook ooit een goede tijd…

Mijn vraag is nu: is het terecht dat de psychotherapeute niet is ingegaan op de herkomst van die drift? Hij had dit al vóórdat ik hem heb leren kennen.

Yvonne

Stel ook een vraag

Opslaan

Het advies

Annette Man-Mul

Beste Yvonne,

Ik begrijp inderdaad niet waarom de psychotherapeute niet is ingegaan op de herkomst van je mans driftbuien. Dat ze jou geleerd heeft om stil te staan bij wat het jou doet, hoe bang je ervoor bent, je man hiermee te confronteren en hem op zijn beurt de impact die het heeft op jou, te laten ervaren, dat zijn allemaal in mijn optiek prima stappen. Maar het pijnlijke voor jullie allemaal is, maar zeker ook voor je man, dat hij door jouw angst en pijn zich alleen maar ellendiger en schuldiger zal zijn gaan voelen: en dat is precies de cirkel waarin je dan terecht kunt komen.

Wat ik je nu ga vertellen is een persoonlijk verhaal. Zelf heb ik in mijn leven veel te kampen gehad met driftbuien. Vroeger werd dit afgedaan met: ze lijkt precies op haar vader/opa. Ik was dus ‘slechts erfelijk belast’ dacht ik altijd. Pas later ben ik gaan beseffen waar mijn drift voor stond: een pijnpunt, wat herhaaldelijk in mijn leven terugkwam. Bijvoorbeeld door een gebaar, een opmerking, een situatie. Ik had vroeger nooit geleerd om met mijn kwetsbaarheid naar buiten te (mogen) komen, met hetgeen mij kwetste. In plaats daarvan legde ik mezelf op: ‘Stel je niet’ aan of ‘Waar is je gevoel voor humor gebleven?’, enzovoort. Mijn gekwetstheden stapelden zich als het ware op. Mijn drift was mijn enige uitlaatklep, een soort druppel die de emmer deed overlopen. Ik ben nog steeds een ’temperamentvol’ persoon en ik vind het nog steeds ‘makkelijker’ om met mijn drift naar buiten te treden dan met mijn ‘kinderlijke gekwetstheid’.

Ik ben ervan overtuigd, dat jouw man ergens ‘diep’ geraakt is in het verleden. Dit gevoel herhaalt zich soms in hem, ook al is de situatie totaal anders en lijkt de aanleiding niet in verhouding te zijn. Ik zou ontzettend benieuwd zijn hoe het is om met hem op zoek te gaan naar zijn ‘pijnpunt’ en welke rode draad in zijn leven zich herhaalt. Dit is mijns inziens wezenlijk voor hemzelf, maar ook voor jou om erachter te komen hoe je hem hiermee concreet kunt helpen als het ‘moment’ zich voordoet. Beloven ‘het nooit meer te doen’ of beloven om niet meer driftig te worden, werkt mijns inziens absoluut averechts en komt als een boemerang terug!

Sterkte samen!
Annette Man-Mul

Meer weten over dit thema? Bekijk Therapie

Training Houd me vast (voor jou en je partner)

Training