Column Jean-Pierre van de Ven: Geld
‘Dat is een moméntopname,’ zegt hij op de toon van een juf die voor de honderdste keer uitlegt aan Jantje dat 1 plus 1 toch echt geen 3 is. En dan tegen mij op vertrouwelijke mannen-onder-elkaar-toon: ‘Ik moest even bijstorten, mijn bedrijf maakt een moeilijk kwartaal door.’
‘Hoe kan ik je ooit nog vertrouwen?’ zegt Nicolien, de armen over elkaar. ‘Ik kon mijn yogales niet eens meer betalen.’
Arjen wrijft over zijn buik, die verwoede pogingen doet om de knoopjes van zijn overhemd te laten springen. ‘Vertrouwen? Hoe moet ik jóú vertrouwen, als je de hele tijd in mijn telefoon spioneert?’
‘En hop! Daar gaan jullie weer,’ zeg ik voordat Nicolien iets gemeens kan terugzeggen. ‘Dit is precies waar we het over hadden, weet je nog? Escalerende gesprekken, welles-nietes, de problematische polka. Als jullie zó verder praten, gaat het zeker mis.’
‘Het is al mis,’ mokt Nicolien.
‘Ja, met jou,’ pruttelt Arjen na.
Relatietherapeuten moeten niet te veel uitleggen. We moeten vooral laten zien hoe het óók kan. Hoe je duidelijk kunt communiceren zonder ruzie te maken. De waarheid kunt vertellen zonder omwegen of poespas.
‘Goed dan. Nu jullie dit nieuwe dieptepunt hebben bereikt, kunnen de maskers af. Toch?’ Stilte. ‘Arjen, de vorige keer dacht ik dat je zo’n verwende zakenjongen was met een te dure auto en een trophy wife. En jou, Nicolien, had ik aangezien voor een ordinaire golddigger. Ik bedoel, je bent twíntig jaar jonger.’ Stilte. Stiller. ‘Maar wat zie ik nu? Een échte ruzie, tussen mensen die écht om elkaar geven. Jij loopt niet weg, Nicolien, maar je eist dat je serieus wordt genomen. Lijkt me fair. En jij kan wel wat eerlijker zijn over geld, Arjen, maar je doet tenminste niet net alsof Nicolien niet goed snik is.’
Dat moeten ze even verwerken. Nicolien herstelt zich het snelst. ‘Wow. En ik dacht dat jij zo’n empathische het-komt-allemaal-wel-goed shrink was. En dat Arjen je meteen in zijn zak had met zijn geouwehoer.’
‘Dat dacht ik nou ook,’ zegt Arjen gevat. Ze kijken elkaar aan en dan mij en dan barsten we gedrieën uit in homerisch gelach.
‘Ik kon niet eens meer pinnen bij de appie!’ giert Nicolien.
‘Ik heb vanmorgen de Landrover verkocht!’ schuddebuikt Arjen.
‘Hoe gaan jullie mij in godsnaam betalen?’ gil ik van de pret.
Het werd nog een gezellige middag.
