Word ik net zo afwezig als mijn vader?

Dag Johanneske,
Wat ben je aan het vechten om het goed te doen/krijgen – en hoe zwaar is dat voor jou en voor je partner die jou er niet van verlossen kan!

Je zoekt naar handvatten en oplossingen en denkt dat een diagnose je redding is. Het kan helpen maar het is maar de vraag of er sprake is van een stoornis (zowel bij jou als bij je vader). Ik denk dat je vader veel ‘zielepijn’ heeft en van daaruit dit gedrag ontwikkelt. Wanneer hij een intieme relatie moet aangaan en onderhouden, bijvoorbeeld met jou, zijn dochter, kan hij niet om zijn pijn heen. Dus vermijdt hij intiem contact.

Jij hebt daar iets van meegekregen als zijn dochter. Ook voor jou is het lastig intimiteit aan te gaan ondanks je grote verlangen ernaar. Je kunt kiezen voor een gesprek (soms in kleine stukjes) zoals ik de vorige keer aangaf. Het zal je sowieso goed doen en het is tevens de wijze waarop jij je kunt verhouden tot jouw dierbaren (en dan ook niet wordt als je vader op het punt van ontwijkend gedrag).

Ik lees je verlangen naar erkenning en gezien worden maar weet niet of je dat ook verwoordt naar je dierbaren. Deel je met hen je pijn van het niet gezien zijn door je vader? Kun je vragen wat je nodig hebt? Kun je benoemen wat je niet wilt?

Je bent veel aan het geven, maar kun je ook ontvangen wat de ander jou te bieden heeft? Je hebt meer structuur en steun nodig. Kun je dit samen met je dierbaren vorm geven? Ik denk dat in het ‘samen’ de sleutel ligt om je te verbinden met degene die voor jou belangrijk is. Je vader kiest ervoor (mogelijk ook uit zorg en angst de ander niet te willen belasten) uit de verbinding te gaan of het oppervlakkig te houden. Jij kunt ervoor kiezen dat anders te doen.

Hoe zou jij je willen verbinden met je dierbaren? Hoe zou jouw partner dat willen? Is dat bespreekbaar? Het vermogen om je te verbinden heb je en die verantwoordelijkheid kun je nemen.
Maak je dierbaren daar deelgenoot van. Ga samen die weg en neem er tijd voor.

Heb moed Johanneske,
Gerrie