Sinds mijn scheiding woon ik (36) tijdelijk bij mijn moeder. ‘Tijdelijk’ is nu al bijna een jaar, want het lukt me niet om een huis te vinden. In het begin was ik dankbaar en hadden we goede gesprekken, maar de laatste tijd erger ik me vaak aan haar – en vice versa. We hebben flinke discussies. Hoe houd ik de relatie goed in deze (voor ons allebei) onwenselijke situatie?
Misschien heb ik het mis, maar tussen de regels door klinkt een bepaalde vanzelfsprekendheid. Klopt dat? Is er ergens in jou een stemmetje dat zegt dat het logisch is dat je bij je moeder mag blijven wonen? Zo ja, dan klopt dat feitelijk niet.
Het lijkt allemaal te draaien om jouw belang, niet om dat van je moeder. Het zou je dan ook sieren terug te gaan naar de houding van dankbaarheid die je in het begin had vanwege haar gastvrijheid. Je hebt daar immers niet vanzelfsprekend recht op. Jij bent de ontvanger en zij de gever.
Vanuit die houding zou je met haar om de tafel kunnen gaan zitten en jezelf en haar afvragen hoe je het haar zo makkelijk mogelijk kunt maken. Onderzoek dat samen. Gedraag je als een dankbare gast die rekening houdt met de belangen van de gastvrouw.
Vandaaruit kan er ook een gesprek op gang komen over jouw belangen en hoe meer rekening met elkaar te houden. Zeker weten dat de gezelligheid van de eerste tijd dan weer terugkomt.
