De vraag

Mijn dochter wordt gepest, net zoals ik vroeger

Beste Gijs Jansen,
Ik ben in mijn jeugdjaren vaak gepest en buitengesloten. Ik dacht dat ik deze tijd wel een plek had gegeven maar nu mijn dochter naar school gaat blijkt niets minder waar. Als ik het schoolplein op loop word ik zenuwachtig en onzeker over mijzelf. In mijn hart weet ik best dat het zo erg allemaal niet is, maar in mijn hoofd spoken toch allemaal nare gedachten rond die ik niet uit kan schakelen.

Als mijn dochtertje iets naars meemaakt met kinderen, afgewezen wordt, of ruzie heeft reageert mijn lichaam erg heftig. Mijn armen en benen worden zwaar en pijnlijk, ik zie vlekken voor mijn ogen en ik word misselijk. Ik sta vaak mijn tranen op het schoolplein in te houden. Ik slaap ’s nachts onrustig en zie op tegen de morgen, waarin ik weer richting de school moet met mijn dochter. Vooral omdat ze zelf ook niet naar school wil, ze klaagt vaak over buikpijn en hoofdpijn.

Ik ben zo bang dat mijn dochtertje dezelfde jeugd als die van mij te wachten staat. Ik prent mijzelf wel in dat dit helemaal niet zo hoeft te zijn maar er komen nu toch berichten van school dat het niet goed met haar gaat. Haar omgang met leeftijdgenootjes gaat erg moeizaam.
Mijn angst komt uit. Maar hoe kan ik haar steunen als ik zo met mijzelf overhoop lig? Voelt ze mijn angst aan en heeft ze daarom problemen, komt dit door mij? Deze vragen spoken nu door mijn hoofd.

Voor mijn dochtertje is er nu hulp. Maar welke stappen kan ik ondernemen voor mijzelf zodat ik mijn emoties beter in de hand kan houden, zodat ik een betere moeder kan zijn?

Vriendelijke groet,
Wilma

Stel ook een vraag

Opslaan

Het advies

Expert

Gijs Jansen

Acceptatie-therapeut

Hoi Wilma,
Gedachten en emoties zijn niet in de hand te houden, dat blijkt wel uit je verhaal. Als dit zou kunnen, dan was het je immers al lang gelukt. Misschien zijn je gedachten en emoties dus vooral een probleem omdat je ze niet mag ervaren van jezelf.

Hoewel ik de problemen met je dochter niet wil bagatelliseren, denk ik wel dat het goed is dat je het volgende beseft:
– ‘Ik kijk met een hele subjectieve bril naar wat mijn dochter overkomt’
– En: ‘Ik kijk met een enorm vergrootglas naar het verdriet dat zij ervaart’

Je vraagt hoe je een betere moeder kunt zijn. Wel, misschien begint dat met het geven van wat meer steun, begrip en liefde naar jezelf toe. Het is de vraag waarom je zo vast blijft houden aan het verleden, waarom je dat van jezelf niet los mag laten.

Ik zou je willen aanraden om in de eerste plaats hulp voor jezelf te zoeken. Voor je dochtertje is er al hulp zoals je schreef en ik vrees (als ik eerlijk ben) dat jij op dit vlak nu nog weinig voor haar kunt doen. Je kunt iemand niet helpen met iets waar je zelf misschien nog wel het bangst voor bent. Je kunt haar wel alle ruimte en liefde geven. Als ze bang of verdrietig is, dan mag dat. De belangrijkste vraag is of jij dat ook van jezelf mag zijn.

Heel veel sterkte.

Vriendelijke groet,
Gijs Jansen

Meer weten over dit thema? Bekijk Trauma

Bevrijd jezelf van oude pijn

Training