Beste heer van Mulligen,
Sinds mijn 12de heb ik me verantwoordelijk gevoeld voor het welzijn van mijn vader omdat hij eenzaam is. Nu, 13 jaar later, voel ik me ondergewaardeerd omdat hij zelden moeite doet om mij te zien of tijd voor me te maken. Een gesprek voeren lukt niet, wat nu?
Groeten, Leonie
Beste Leonie,
Jouw situatie die je beschrijft is wel een voorbeeld van hoe evenwichten in relaties werken. Je hebt veel geïnvesteerd en je krijgt daarvoor minder terug dan je verdient.
Een gesprek voeren zou de oplossing kunnen brengen maar ik begrijp dat je dat al geprobeerd hebt. Wanneer een gesprek een strijd is of erg confronterend en verwijtend kun je er niet veel van verwachten.
Heb je trouwens een idee of fantasie wat je vader tegenhoudt om aandacht aan zijn dochter te geven? Eigenlijk lijkt hij nu nog steeds een beetje eenzaam. Ik zou je sterk willen maken om met je vader om te gaan zoals jij dat als goede dochter wilt en laat dat niet te veel afhangen van hoe hij met jou omgaat. Wees de dochter die je wilt zijn, heel misschien krijg je dan de vader die je nodig hebt. Maar daarvoor moet je wel sterk in je schoenen staan en sterker zijn dan je vader. Wat hèm tegenhoudt naar zijn dochter is een taak voor hem en niet voor jou.
Sterkte en een groet van
Wim van Mulligen
Wim van Mulligen is psycholoog en psychotherapeut en heeft een eigen therapiepraktijk te
Voorschoten.
