Een rijtjeshuis in een rustige straat, met groen en vogels, voor en achter. Het dambord staat op de verder lege eettafel. Correctie: het stáát er niet, het prijkt. Een zorgvuldige hand heeft het er neergezet, precies evenwijdig aan de randen van het glanzend schone tafelblad. De witte en zwarte schijven liggen keurig midden in de velden.
Aan de andere kant van de kamer nog een tafel. Daarop studieboeken, romans. Zijn vrouw Hetty: ‘Ja, alle tafels bij ons in huis zijn een beetje werktafels. Hier in de woonkamer en ook boven: overal ligt wel werk.’
‘Dammen is mijn lust en mijn leven, al 43 jaar’, zegt Ton Sijbrands. We drinken koffie aan de tafel met de boeken. ‘Op mijn elfde ben ik met het damspel begonnen en ik merkte dat ik er aanleg voor had. Het greep me vrijwel onmiddellijk en is uitgegroeid tot een krankzinnige passie. Ik ben er dag en nacht mee bezig. Ik schrijf er boeken en columns over, ik lees erover, ik kan partijen uitentreuren analyseren. Ik houd van de esthetiek van het spel, er gaat niets boven een strak opgebouwde partij. En het mooie is dat je nooit uitgeanalyseerd raakt. Er is nog zóveel te
