Onze dochter (26) en haar vriend hebben problemen, weet ik van mijn andere dochter. Wij willen ze graag steunen, maar er is weinig contact. Op appjes krijg ik geen reactie en als ik haar (met of zonder vriend) uitnodig om te komen eten, heeft ze nooit tijd of ze zegt alsnog af. Het doet me pijn dat we zo niets voor hen kunnen betekenen.
Ouders willen hun volwassen kinderen vaak nog altijd behoeden voor pijn en gunnen ze dingen waarvan zij denken dat die het beste voor ze zijn.
Alsof hun kinderen dat niet zelf beter weten, of in elk geval zelf willen uitvinden. Ze willen hun eigen boontjes doppen en hun leven inrichten zoals dat bij hen en de situatie past.
Aan de andere kant willen ze hun ouders niet teleurstellen, waardoor ze zich soms in vreemde bochten gaan wringen, zoals ze dan maar uit de weg gaan.
Maak wederzijds bespreekbaar hoe je de volwassen ouder-kindrelatie wilt invullen. Als ouders kunnen jullie daar het initiatief toe nemen. Om daartoe te komen, ga je eerst werken aan je eigen ontwikkelingstaak: stoppen met willen helpen en voor je kinderen te denken.
Ze hun eigen leven laten leiden. Belangstelling tonen. Er zijn als ze je hulp vragen. Ze bevestigen in wie ze zijn. En verdragen dat hun leven anders verloopt dan jij ze misschien had gegund.
