Waarom ben ik zo’n pleaser?
De vraag
Beste mevrouw van Genderen,
Ik krimp in elkaar als iemand zijn stem verheft tegen mij. Ik ben tegen het bange aan – zelfs voor mijn echtgenoot, voor wie ik echt niet bang hoef te zijn! Ook wil ik iedereen om me heen blij maken.
Bij anderen ben ik altijd opgewekt en vrolijk; ik wil anderen niet met mijn sores belasten. Ik zeg altijd ‘sorry’ als ik hoest of een boertje laat en zeg ‘dankjewel’ bij bijna alles. Tevens komt mijn gezichtsuitdrukking, naar mijn idee al mijn hele leven, 85% van de tijd niet overeen met mijn innerlijke gevoel. Dat wordt mij kwalijk genomen door mijn zus, ze laat het mij echter niet uitleggen.
Onze band is de laatste jaren naar een nulpunt gedaald. Wat ik ook doe om een handreiking te doen, ik doe het nooit goed in haar ogen, terwijl ik haar juist zo mis (ik heb verder geen andere broers of zussen). Ik wil niet dat iemand last heeft van mijn bijvoorbeeld ‘niet blij zijn’.
Het gevolg is dat ik altijd op mijn tenen loop en zo graag mezelf wil kunnen/mogen zijn. Ik ben net 48 jaar en buiten een cursus persoonlijkheidsontwikkeling denk ik erover om naar een sessie van ‘Familieopstelling’ te gaan. Elk advies is welkom!
Alles wat hierboven staat heeft naar mijn gevoel met ‘iets’ van mijn kindertijd/jeugd te maken. Alvast bedankt voor het advies.
Vriendelijke groet,
Nanet
Het advies
Beste Nanet,
Als je je altijd aanpast aan anderen en daarom doet alsof je blij en onbezorgd bent, terwijl dat niet zo is, dan heb je een sterke onderwerpingsmodus.
Uit je verhaal kan ik niet opmaken waar dat door komt en jij weet het misschien zelf ook niet zo goed. Ik kan een paar mogelijkheden noemen, maar ik weet niet of die op jou van toepassing zijn.
Het kan zijn dat een van je ouders zich ook altijd onderwierp aan de wensen van anderen en je daarmee leerde dat dat de beste manier was om te overleven in moeilijke omstandigheden. Het kan ook zijn dat je vroeger veel kritiek of zelfs straf kreeg als jij deed wat je zelf wilde of een fout maakte. Je ervaart jouw zus in ieder geval als afwijzend en kritisch en dat heeft zij misschien ook via een van je ouders geleerd.
Het lijkt mij in ieder geval wel zinvol dat je dat samen met een vertrouwd persoon of een (schema)therapeut uitzoekt. Ik wens je toe dat je leert je veel minder aan te passen en niet meer op je tenen te lopen, want daar word je uiteindelijk moe en ongelukkig van.
Vriendelijke groet,
Hannie van Genderen
