Ik heb een zoon van 15, die in zijn vrije tijd alleen nog maar zit te gamen. In leuke gezinsuitjes heeft hij geen zin en met vrienden van school spreekt hij niet af.
Als ik er iets van zeg of hem probeer te verleiden om iets sociaals te doen, dan zegt hij dat ik hem niet accepteer zoals hij is. Gamen is nu namelijk het enige is dat hij écht leuk vindt. Ik maak me zorgen over zijn sociale ontwikkeling. Wat kan ik doen?
Laurens Veltman, psycholoog gespecialiseerd in gameverslaving: ‘Het klinkt alsof jullie elkaar ergens zijn kwijtgeraakt. De belangrijkste stap is daarom om (weer) in verbinding te komen.
Een ingang naar contact ligt vaak bij het aansluiten bij zijn gamewereld. Hoe is het daar, hoe goed is hij, met wie speelt hij? Is het echt slecht voor hem of levert het meer op dan jij als ouder kunt zien?
Kijk ook naar de rol die je zelf (of breder: het gezin) speelt. Is er iets te veranderen in de dynamiek? Heeft hij ergens moeite mee of voelt hij zich niet gezien? Kun je hem hierin ondersteunen?
Gezien zijn opmerking dat je hem niet accepteert, zal hij niet ineens staan springen om je hierin mee te nemen, dat heeft tijd nodig. Probeer hem niet te veranderen en duw hem niet weg met je angst en zorgen, want zodra hij dat voelt zal hij zich afsluiten.
Omarm je eigen emoties en maak contact over je behoefte. Vanuit acceptatie, aansluiting en geduld kun je hopelijk weer sturing geven.’
Maggie Wood, systeemtherapeut: ‘Dit is voor veel ouders een herkenbare situatie. Vaak is dit gedrag – veel gamen, zich sociaal isoleren – een manier om de realiteit te ontvluchten.
Ga na wanneer het is begonnen. Is er iets gebeurd? Een andere school, maatschappelijke druk, een scheiding van de ouders, een overleden familielid? Is hij niet gezien door de hectiek van de dag?
Jouw rol als ouder is hierin belangrijk. Een 15-jarige heeft nog steeds veel compassie en structuur van zijn familie nodig. De ervaringen die hij daar opdoet vormen de basis voor hoe hij over zichzelf denkt en hoe hij zich verhoudt tot anderen.
Vanuit die basis leert hij zijn eigen waarde, vindt hij zijn weg in het leven en zal hij groeien als persoon. Betrek hem in het familieleven door zijn rol essentieel te maken. ‘Jij bent daar goed in, we hebben je nodig. Zonder jou is het niet leuk.’
Word nieuwsgierig naar zijn gamewereld, maar geef ook limieten. Bedenk daarbij: hoe heb je zelf ooit grenzen geleerd? Pas dit aan in de context van je zoon en jouw ouderschap. Ontdek samen met hem de familieverhalen van zijn ouders en grootouders rond hun 15e.
Hoe gingen jullie met dit soort zaken om? Daar zit heel veel wijsheid en kracht. Investeer emotioneel en vertrouw op je ouderschap.’
Meer verdieping? Samen met kinderpsycholoog Tischa Neve ontwikkelden we de online opvoedtraining Positief opvoeden voor puberouders.
