Beste Steven,
Bindingsangst blijkt een vorm van autisme te zijn. Hoe ga ik hiermee om? Het idee dat ook met therapie er nooit echt contact zal ontstaan, maakt mijn gevoel van eenzaamheid zo groot, dat ik twijfel of ik door moet gaan met deze relatie. We zijn getrouwd en hebben kleine kinderen, wat de beslissing ook erg moeilijk maakt.
Vriendelijke groet,
Daan
Beste Daan,
Je draait het om; een van de symptomen van autisme is de moeilijkheid je te verbinden, maar niet elke bindingsangst wil zeggen dat je een autistische inslag hebt. Sommige mensen zijn zo door de liefde gekrenkt, dat ze niet meer durven zich voor een ander open te stellen. Dan is die angst dus tijdens het leven verworven, niet aangeboren.
Het is me niet helemaal duidelijk wat er hier aan de hand is. Ofwel je hebt een diagnose die naar autisme wijst waardoor jij je moeilijk kan binden, of je hebt moeite je te binden en denkt daarom dat je autistisch bent.
In het eerste geval zul je prima in therapie kunnen met je partner. Je kunt het autisme daarin natuurlijk niet oplossen, maar daar zal het in die therapie ook niet over gaan. Net zo min dat iemand in een rolstoel door therapie zal leren lopen. Maar dat hoeft ook helemaal niet. Het gaat er immers niet om in die therapie je autistische aanleg aan te pakken, maar om te kijken hoe je daar samen mee om kan leren gaan en welke betekenis die in jullie relatie heeft. Daarin kan een derde echt heel behulpzaam zijn. Wel doen dus, die therapie!
In het tweede geval zul je (ook met behulp van een therapeut) erachter moeten zien te komen waar je bindingsangst vandaan komt. Dan zul je dus niet zozeer met zijn tweeën in therapie moeten, maar jij alleen.
Groeten,
Steven Pont
