Mijn familie neemt mij (35, vrouw) niet serieus. Ze vergeten me soms uit te nodigen en ik word vaak genegeerd. Dat is al zo sinds ik jong was en het is me nooit gelukt om er echt bij te horen. Dit maakt me nog steeds heel onzeker. Moet ik mezelf beschermen en het contact verbreken?
Het lijkt erop dat jij van jongs af aan hebt ‘gedacht’ dat je er goed aan deed je afzijdig te houden. Diende je met die bescheidenheid de harmonie in het gezin? Of was je zo makkelijk omdat je ouders al genoeg zorgen hadden?
In een gezin draagt ieder kind een steentje bij aan het welbevinden van het geheel. Maar die rol kan op een gegeven moment niet meer passen bij je karakter en je ontwikkeling blokkeren. Dat lijkt bij jou zo te zijn.
Bij volwassen worden hoort dat je kiest uit de meegekregen patronen. Wil je gedrag dat daaruit voortkomt meenemen in je verdere leven – of veranderen? Die keuzes moet je maken in belang van je ontwikkeling en de kwaliteit van je relaties.
Je helpt jezelf het meest door dat wat bij jou speelt (in stapjes) bespreekbaar te gaan maken met je familie. Door te delen dat je vaak geen initiatief neemt ten koste van je eigen wensen, en dat je meer wilt uitspreken wat voor jou belangrijk is.
Doe dit herhaaldelijk en per situatie. Het zal voor iedereen wennen zijn, maar jouw onzekerheid wegnemen. Uiteindelijk zul je zo een volwassen plek gaan innemen in je familie. Precies wat je nodig hebt.
