Ik voel me zo alleen
De vraag
Beste Jolet
Na een aantal jaren therapie is mijn leven relatief stabiel. Toch is mijn stemming vaak beneden peil en voel ik bij de minste of geringste tegenslag weer alle oude pijn. Het enige wat ik er nu mee doe, is mezelf toestaan dat het tijdelijk slechter mag gaan. Verder probeer ik het naar de buitenwereld zoveel mogelijk te verwoorden. Toch is het in een depristemming moeilijk anderen te bereiken: ik lijk overal dan zo buiten te staan. Ook is het moeilijk om anderen te laten begrijpen hoe al die oude pijn aanvoelt. Wat zou ik daaraan kunnen doen?
Het advies
Antwoord van Jolet
U zult de pijn niet echt kunnen uitleggen, maar u kunt wel vertellen over de concrete gevolgen ervan. Bijvoorbeeld dat u niet kunt genieten van het leven: wéten dat het fijn is, maar dat niet kunnen vóelen. Op momenten dat u ‘depri’ bent, zal het echter moeilijk zijn om helder te communiceren. Het verlies van contact dat u beschrijft, zal u dan in de weg zitten. Dit is een eenzaam, vervreemd gevoel: je vindt niet de juiste woorden, je mist het gevoel van vanzelfsprekend samenzijn. Misschien troost u de gedachte dat anderen er minder last van hebben dan u; hoogstens vinden ze u wat afwezig. Het is in zo’n stemming vaak prettiger om samen actief te zijn dan om persoonlijke gesprekken te voeren. Het geeft afleiding om de aandacht op iets anders te richten, iets dat ligt buiten uzelf en de ander. In vertrouwd gezelschap wil het contactgevoel dan trouwens wel eens terugkomen.
