Ik verdien meer medeleven met mijn ziekte

Het probleem wat je aankaart is bekend in de psycho-oncologie. Net na de diagnose is er van alle kanten aandacht, belangstelling en bezorgdheid. Maar als dan de behandeling achter de rug is en iedereen in een bepaald opzicht weer ‘rustig’ kan ademhalen, dan valt de patiënt in een zwart gat.

Er zijn geen artsen en verpleegkundigen meer die vragen hoe het met je gaat en in de sociale omgeving gaat ook iedereen weer zijn gewone gangetje. Dat is op zich natuurlijk niet heel verwonderlijk. Ieder mens is druk in de weer met zijn eigen leven en er gebeurt met regelmaat een ramp of er is dood of ziekte in de eigen omgeving. Het is ook een soort beschermingsmechanisme; we kunnen niet allemaal het leed van de hele wereld met ons meedragen. Dan worden we allemaal depressief en gaan aan het leven ten onder.

Denk zeker ook aan artsen, politieagenten, brandweerlieden etc. Die moeten zich er in zekere zin tegen wapenen niet ten prooi te vallen aan hun emoties. Het zou ook hun professionaliteit aantasten en goede zorg in de weg staan. En in een bepaald opzicht geldt dat ook voor de mensen in uw omgeving, die ook ‘door moeten’ met hun leven.

Dit alles neemt niet weg dat (kanker)patiënten zich dan in de steek gelaten voelen. Maar als het echt een goede relatie is, dan moet het geen probleem zijn om hier heel eerlijk en open – en met begrip voor elkaars standpunten – over te spreken.

Meer lezen?
Vingerhoets A.J.J.M. & Bergsma A. (2003). Huilen is menselijk. De psychologie van tranen. Standaard Uitgeverij: Antwerpen/ Spectrum: Utrecht.

Vingerhoets, A.J.J.M. & Van Tilburg, M.A.L. (2005). De ondraaglijke lichtheid van de liefde. Antwerpen: Standaard Uitgeverij/ Rotterdam: A. Donker.