Na enkele operaties heb ik een chronische lichamelijke beperking die ik moeilijk kan accepteren. Al mijn toekomstplannen zijn weg, evenals mijn baan als verpleegkundige. Ik kom de deur haast niet uit, omdat ik me schuldig voel als oud-collega’s me door de stad zien lopen. Ik zou weer willen genieten van wat ik nog wel kan. Ik weet dat dat mag, maar het lukt me gewoon niet. Dat maakt me verdrietig en tobberig.
Maak uzelf geen verwijten als u het moeilijk vindt om dit te accepteren. Gun uzelf professionele begeleiding, bijvoorbeeld van een maatschappelijk werkende. En zoek contact met lotgenoten; door anderen te helpen bij het omgaan met hun beperkingen zult u zelf ook wennen aan die van u.
Angst wordt erger door vermijding. Dwing uzelf daarom dagelijks een stukje buiten te lopen; zo komt u uw angst om iemand tegen te komen sneller te boven. Praat vrijuit over uw problemen met de mensen die u na staan. Ze zullen u graag helpen.
U bent heel veel kwijtgeraakt. Gun uzelf alstublieft ruim de tijd voor deze acceptatie. Met vele kleine stapjes, geduldig gezet, zult u er uiteindelijk vast uitkomen.
