Mijn zoon (7) huilt om – naar mijn idee – kleine dingen. Zo kan hij in huilen uitbarsten als iets anders loopt dan hij verwacht, maar ook als hij gewoon, zoals elke dag, zijn tanden moet poetsen of onder de douche moet. Ik vraag me af of ik daarvoor begrip moet tonen, of dat ik ook kan zeggen dat dit geen reden is om te huilen.
Kinderen kunnen van ogenschijnlijk kleine dingen van slag raken. Maar vaak zit daar iets anders achter. Soms is dat een optelsom van vervelende gebeurtenissen waardoor hun emmertje vol zit. Of zijn ze gewoon heel erg moe of overprikkeld.
Als je oog hebt voor die optelsom, zie je een huilbui vaak al aankomen. Erkenning van hun emotie en wat uitleg, soms even een knuffel, helpt dan beter dan afkappen.
Reageer bijvoorbeeld met: ‘Ah, dat ging anders dan je had gedacht en dat is even moeilijk, hè.’ Of: ‘Weer dat ellendige tandenpoetsen, soms is het gewoon even te veel en heb je er even helemaal geen zin meer in? Dat begrijp ik.’
Zo kun je je kind helpen.Dat betekent niet dat je je kind zijn zin geeft. Want zoals je zelf ook wel aanvoelt, zal je kind sneller gaan huilen als het merkt dat het daarmee zijn zin krijgt.
Je verandert dus niet de situatie, maar kunt wel de emotie even benoemen, erkennen en er laten zijn. Vaak is dat genoeg en is het dan snel voorbij.
