Ik (68) ben vader van twee volwassen zoons, die ik vrijwel uitsluitend telefonisch spreek. Want als we elkaar ontmoeten, staat alles in het teken van de kleinkinderen en worden onze gesprekken steeds door hen onderbroken. Mijn zoons en schoondochters maken een vermoeide indruk: hard werken, veel verdienen – er is geen tijd voor bezinning, geen aandacht. Ik zou mijn zoons graag weer eens echt spreken.
Veel ouders uit de babyboomgeneratie kijken met verbazing naar de wijze waarop hun kinderen het leven vormgeven.
Maar dertigers leiden hun overbelaste levens niet altijd uit overtuiging. Er is vaak sprake van een gevoel van ‘moeten’, van enorme sociale druk om mee te doen en bij te blijven. Mede daarom snappen dertigers van nu niet dat hun ouders het ooit anders deden.
Het is de kunst om hierover geen onoverkomelijk conflicten te krijgen. Beide generaties moeten zich realiseren dat ze de andere nooit zullen overtuigen van hun gelijk. Er is namelijk geen gelijk, het is een ander leven, in een andere tijd.
Bovendien: als ouder van volwassen kinderen ben je geen opvoeder meer, hooguit adviseur. Het hangt van de situatie en de betrokken karakters af of je adviseursrol nodig of gewenst is. Soms moet je de neiging tot ongevraagd advies geven onderdrukken; en als volwassen kind moet je proberen niet te gevoelig te zijn voor goedbedoelde adviezen.
Wat betreft je behoefte aan echt contact: vertel je zoons heel concreet, maar zonder daarbij verwijten te maken, dat je zo graag weer eens een-op-een zou willen praten. En maak het ze makkelijk door hen zelf te laten kiezen waar en wanneer dat zal zijn.
