Beste Ursela,
Ik heb nu vier jaar ccl leukemie. Ik werk nog 32 uur in de week maar dit wordt steeds zwaarder. Zeker door de gedachte dat het langzaam steeds slechter wordt en niet beter. Ik merk dat langzaam de motivatie weg slipt en de gedachte steeds vaker naar boven komt, waar doe ik het allemaal nog voor?
Klaas
Beste Klaas,
Wat een verdrietige diagnose, die is gesteld. Als je afgezien daarvan dan ook nog eens bemerkt dat het langzamerhand steeds slechter gaat, dat het niet beter zal worden, dan is het natuurlijk ook moeilijk je motivatie vast te houden. En je nog in te spannen om 32 uur in de week te werken. Terecht dat een vraag dan boven komt drijven als ‘waar doe ik het allemaal voor?’
Toch doe je het ergens voor! Je doet het voor je collega’s, voor je sociale contacten, voor je afleiding, voor jezelf om je geestelijk fit te blijven voelen. Wel valt te overwegen minder werkuren te maken en je vrije tijd op zo’n manier in te vullen dat je daarvan toch nog een mentaal optimistische oppepper krijgt.
Klaas, ik voel met je mee. En realiseer mij terdege dat het voor een buitenstaander ‘gemakkelijk praten is’. Maar toch, blijf alsjeblieft zoveel mogelijk positief sterk! En breng indien gewenst, je leven zodanig geestelijk en fysiek in balans dat jouw levenskwaliteit op peil blijft. Ik wens je dan ook veel kracht en sterkte toe bij het vasthouden van ‘deze lijn’!
Hartelijke groet,
Ursela van Stekelenburg
