Geachte mevrouw Fiddelaers,
Ik heb uw artikel gelezen in Psychologie Magazine en tijdens het lezen kwam een vraag in mij op: hoe denkt u erover dat in onze maatschappij de nabestaande slechts vrij heeft vanaf de dag van overlijden tot aan de begrafenis/crematie? Daarna wordt men weer gewoon verwacht op het werk terwijl je net je geliefde verloren hebt…. Ik kijk uit naar uw mening hierover.
Vriendelijke groet, Lilian
Dag Lilian,
Het rouwverlof is in ons land nog steeds niet goed geregeld, daar is de laatste tijd veel over te doen. Vandaag bijvoorbeeld stond er een bericht in de krant om te pleiten dat vaders het zwangerschapsverlof van hun vrouw kunnen overnemen wanneer zij rond de geboorte van het kind overlijdt.
In diverse CAO’s is inmiddels rouwverlof opgenomen. Anderzijds is het ook zo dat het niet wenselijk is dat er een soort standaard rouwverlof komt. Het zou binnen bepaalde kaders flexibel ingezet moeten kunnen worden. Sommige mensen willen juist graag gaan werken, werk biedt ook structuur, contact, afleiding voor hen. Na een tijd hebben ze zichzelf dan zo ‘opgeladen’ dat ze er aan toe zijn hun rouw aan te gaan. Ze zijn bijvoorbeeld zes maanden sterk geweest, en ineens slaat het toe. En dan hebben zij behoefte aan rouwverlof.
In antwoord op je vraag, Lilian, ik denk dat het van belang is dat een werkgever in contact met zijn werknemer afstemt wat goed is voor de rouwende werknemer. Vaak is dat ook wat op termijn goed is voor het bedrijf. Ik heb daar ook mooie voorbeelden van gezien, zeker bij rouwende mannen die hun vrouw verloren en voor de kinderen moesten zorgen. De dag na de uitvaart weer naar het werk als je geliefde dood is? Dat lijkt me (te) snel. Maar wanneer dan wel? Contact, communicatie is en blijft hierbij van belang.
Vriendelijke groet,
Riet Fiddelaers-Jaspers
