Na het overlijden van mijn vader ben ik mezelf verloren
De vraag
Acht jaar geleden is mijn vader overleden. Op de dag van zijn overlijden ben ik enorm veranderd. Van een spontane, speelse, enigszins chaotische jonge vrouw, in een rigide persoonlijkheid met bijna obsessieve neigingen tot controle en gevoeligheid voor erkenning en burn-out.
Cognitieve gedragstherapie helpt me niet om mezelf terug te vinden. Ik vermoed dat het één en ander te herleiden is naar het systeem van herkomst. Weet u hoe het kan dat ik zo enorm ben veranderd sinds het overlijden van mijn vader? En hoe ik weer wat meer onbevangen in het leven kan staan?
Het advies
Mijn oprechte deelneming met dit enorme verlies. Het overlijden van je vader lijkt zeer traumatisch voor je te zijn geweest. Ik weet niet hoe je vader is overleden, maar die dag gebeurde dé ramp in jouw bestaan. Jouw persoonlijke tsunami.
De impact van zo’n groot verlies op je persoonlijkheid
Je vraagt je af hoe het kan dat het overlijden van je vader je zo heeft veranderd. Dat kunnen meerdere dingen zijn:
- de manier waarop je vader overleed;
- de relatie die je met je vader had en/of met anderen van je gezin
- de wijze waarop jij aan hem hebt gegeven (wat wellicht niet heeft geholpen noch is gezien)
- iets in je verleden kan door het overlijden van je vader zijn geactiveerd. Iets wat jij niet onder ogen kunt zien, niet alleen dragen kunt.
De ruimte om te rouwen
Ik lees niets over rouwen en het verlies leren dragen. Hoe heb je kunnen rouwen? Hoe draag je die rouw, dit verlies van je vader nu, acht jaar na dato? Met wie kun je samen rouwen, herinneringen ophalen of boos zijn om wat en wie je mist of gemist hebt? Wie geeft je erkenning voor jouw gemis?
Ik wens je dierbare anderen toe die dit samen met jou willen mee- en doormaken. Zoek daarnaast een rouw en/of contextueel therapeut. Bekijk verlaatverdriet.nl of je daar herkenning vindt.
Zijn wie je bent – mét dat verlies dat er nu eenmaal is
Je verlangen om onbevangen in het leven te staan zegt iets over een stukje van jou dat onbeschadigd is gebleven, en zoekt te mogen zijn wie je bent. Je kunt dat deel van jezelf de ruimte geven om te groeien en ontwikkelen als je de pijn, verdriet en boosheid óók een plaats kunt geven in je bestaan. Als dit ingrijpende verlies en gemis óók een deel van je geschiedenis mag zijn, wat maakt dat jij bent wie je bent, wordt wie je gaat worden.
