Column Jean-Pierre van de Ven: ‘Fabio kijkt naar mij voor hulp. Maar hij ziet aan mijn ogen dat die niet gaat komen’

Fabio is al vaker vreemdgegaan in hun twintigjarige huwelijk, maar dit keer is het anders, zegt hij. ‘O? Wat is er anders?’ vraag ik.

‘Joos heeft me elke keer vol overgave teruggeneukt,’ zegt Fabio, ‘maar misschien kan dat nu niet. Dit is echte liefde.’

Josefien rolt met haar ogen bij dat woord, maar ze zegt niets. Ook Fabio zwijgt nu. Lang. Daar heeft Josefien me al voor gewaarschuwd, toen ik haar vorige week alleen sprak. ‘Hij praat niet met me,’ zei ze toen, ‘en als we praten zegt hij soms heel lang niets. Alsof hij in tweestrijd staat.’

Fabio vraagt of hij mag roken. Dat mag niet. Wat is dit, vraag ik me af. Binnenshuis roken? Een affaire met de beste vriendin van je vrouw? Zijn we in 1974?

‘Ik heb gesproken met Maarten,’ zegt Fabio na een eeuwigheid. ‘Dat is een vriend van mij. Van ons.’ Hij kijkt naar opzij, maar Josefien houdt haar pokerface intact. ‘En hij zei iets… iets dat me raakte.’ Zijn ogen worden waterig. ‘Nee, ik kan dat nu niet zeg-’

‘Kom op nou!’ Josefien schuift heen en weer op de bank. ‘Moet ik het soms raden? Hoe kan ik zo met je praten? Zeg het gewoon.’

Fabio klopt op het borstzakje van zijn overhemd, waar zijn sigaretten zitten, maar bedenkt zich dan het jaar waarin we leven. Hij zucht. ‘Nou goed. Maarten, moet je weten, is nogal filosofisch…’

‘Fabio!’

‘Ja, goed, nou ja, hij zei: weet je wat het is met jou, Fabio? Jij hunkert naar intimiteit.’ Na deze ontboezeming slikt Fabio moeizaam en hij veegt iets uit zijn linkeroog.

Josefien kijkt naar hem: ‘Is dat het? Je ‘hunkert naar intimiteit’?’ Ze doet haar best om hem niet al te nadrukkelijk te imiteren. Fabio knikt. Of is het een snik? Zijn Italiaanse afkomt verraadt zich in zijn goed ontwikkelde gevoel voor dramatiek.

‘Hier word ik dus echt doodziek van,’ vervolgt zijn vrouw. ‘Het gaat alleen maar over jou. De hele tijd. Eerst vertel je me dat je al drie jaar vreemdgaat met Anoush en hoe vreselijk je dat vindt voor je vriendschap met David – dat is haar man.’ Ik knik. ‘Dan gaat het over jouw probleem dat de kinderen je niet meer willen spreken. En nu gaat het over jouw… jouw húnkering.’ Ze spuugt het woord uit als een iets te forse uilenbal.

‘Toch is het zo,’ zegt hij.

‘En ik dan? Waar hunker ik naar? Een man die zijn lul in zijn broek houdt? Een relatie die is gebaseerd op vertrouwen? Op respect? Ik ben je sloofje niet, dat je zomaar inwisselt voor een ander als de seks je even niet bevalt. ‘‘Terugneuken’, mijn reet. Jij gaat vreemd en ik moet mijn best doen? Je bent niet goed wijs.’

Fabio kijkt naar mij voor hulp. Maar hij ziet aan mijn ogen dat die niet gaat komen. Hij klopt zich opnieuw op de borst. O nee… Pech.