Knokken voor de liefde: dit doet bokstherapie voor je relatie

Ze werken lichaamsgericht en erva­ringsgericht, vertelt Kiela-Siderius. ‘Jullie stappen met elkaar de ruimte in en gaan voelen hoe jullie die ruimte innemen. Vanuit het bewegen zie je patronen die je ook in je leven en je relatie terugziet. Bijvoorbeeld: wie neemt het voortouw, wie stapt als eerste de ring in?’

Zoals je iets doet, doe je alles, is het idee. Hoe je tennist, je huis opruimt, op je werk functioneert: als er een patroon is, komt dat overal in terug. Ook in boksen. ‘Boksen is actief, je doet het met het hele lichaam,’ vertelt Hoogendijk. ‘Je brengt jezelf als geheel mee. In het boksen komen verschillende elementen samen: zelf stevig staan, samen in een ritme komen. Maar ook de ander durven verrassen en competitie aanmoedigen.’

Kiela-Siderius wil voorafgaand aan onze komst nog niet te veel zeggen en doet niet aan intakes. ‘Anders kom je zo gestuurd de ruimte in. Wij hoeven ook niet te weten wat er speelt tussen jullie. We zijn oordeelvrij, we geloven dat jullie zelf wel weten wat nodig is. Wij gaan niet zeggen wat er anders moet. We gaan het zien, en dan bespreken: nu gebeurt er dit, herken je dat?’

Lekker professioneel

En dus komen Hans en ik een beetje giechelend aan in haar studio in de weilanden van Oudewater. Hopend dat ze niet opeens verborgen gebreken in onze relatie gaan vinden.

In plaats van te gaan zitten en praten, zoals je verwacht bij therapie, mogen we eerst ontspannen door de ruimte lopen. Even aan alles snuffelen.

Ik zie het boeket op tafel, de boterbloemen buiten in het gras, de matroesjkapoppetjes op het bureau, en haal eens diep adem. Achter me voel ik de knalgroene ogen van Kiela-Siderius ons volgen – wat zou ze concluderen uit hoe wij door de ruimte lopen?

Ik voel Hans ergens in mijn buurt; we lopen elk onze eigen weg door de kamer, maar we weten van elkaar wel waar we zijn. Net als op een feestje, denk ik, dan vermaken we ons ieder meestal met verschillende mensen, maar weten we wel waar de ander is.

En dan komt het moment dat de bokshandschoenen aan mogen. Hoogendijk legt uit: ‘Er zijn acht soorten slagen bij het boksen.’

We beginnen bij de eerste positie: haaks op de ander, een beetje losjes door je knieën gebogen, het linkerbeen voor. Ik mag beginnen met slaan, en Hans ontvangt door de bokshandschoenen voor zijn gezicht te houden.

Ik leer: je stapt met je linkerbeen naar voren en slaat achtereenvolgens met je linker- en dan met je rechterarm tegen de handschoenen van de ander. Ik ben verrast, dat voelt meteen al lekker professioneel.

Slaan en ontvangen

Zodra we de slag onder de knie hebben, begint het echte werk. Ik sla, Hans ontvangt, ik steeds een stapje vooruit, hij een stapje achteruit. Zo bewegen we in een mooie rechte lijn de kamer door. Zien ze hoe soepeltjes we dat doen? denk ik stiekem.

Vast niet alle stellen die hier komen, zijn zo goed op elkaar ingespeeld. Hoogendijk geeft aanwijzingen: ‘Doe hetzelfde nog eens, maar nu gericht met het idee om de ander naar achteren te krijgen. En, heel belangrijk: je begint pas als jij en de ander er klaar voor zijn.’

En dat scheelt: gerichte focus en concentratie zorgen ervoor dat je bewuster aanwezig bent, en bij elkaar incheckt hoe de ander erin staat. ‘Voel je het verschil met daarvoor, toen je minder gefocust was?’ zegt Kiela-Siderius.

‘Door die focus neem je bewust ruimte in, met het gevoel van: hier kom ik!’ Nu heb ik in onze relatie niet het gevoel dat ik te weinig ruimte inneem; Hans is normaliter de bescheidene van ons tweeën.

Dan doen we het andersom: Hans slaat en ik beweeg achteruit. Hij houdt van sport, en ik merk dat hij er plezier in krijgt. Steeds geconcentreerder en harder slaat hij tegen mijn handschoenen, en verbluft deins ik achteruit. Het slaan voelt wat agressief, dat herken ik niet van hem. Ik lach onwennig en voel het zweet in mijn handschoenen lopen. Hoe ben ik, als onhandige niet-sporter, in deze situatie verzeild geraakt?

‘Stop!,’ roept Hoogendijk en wendt zich tot mij: ‘Waarom ga je door, terwijl je er niet klaar voor bent?’ Ik krijg het nog warmer dan ik het al had, hoe weet hij dat? ‘Ik zag het aan je ­lichaamshouding,’ legt hij uit. ‘Je lachte, maar je lijf zei iets anders.’

Daar blijf ik even over nadenken, ook na de sessie. Doe ik dat vaker; met iets beginnen of doorgaan als ik er niet bewust bij ben? Zou dat mijn stijve rug verklaren na een lange werkdag? Omdat ik niet genoeg bij mezelf incheck om even rustig adem te halen, de voeten bewust op de grond te zetten of even een rondje te lopen?

Te weinig aards

Geïntegreerd aanwezig zijn, noemt Hoogendijk dat in ons nagesprek, met je hoofd én met je lichaam. ‘In onze maatschappij is daar weinig aandacht voor, we doen veel cognitieve activiteiten op een dag en weinig aardse.’

Terwijl het belangrijk is om regelmatig bij jezelf na te gaan of je ergens wel wilt zijn, vervolgt hij. Ook in je relatie, al is dat soms spannend. ‘Goed voelen draagt altijd een risico in zich, er is altijd de angst om de ander te verliezen. Maar het is ook de sleutel tot intimiteit.’

Angst is een onderliggende emotie die in veel relaties opspeelt, weet ook Kiela-Siderius uit de praktijk. Zij werkt in haar relatietherapie vanuit de twee belangrijkste theorieën op dit gebied: EFT (Emotion Focused Therapy) van Sue Johnson en de Differentiatietheorie van David Schnarch.

In EFT gaat het erom te onderzoeken welke emoties er ten grondslag liggen aan je gedrag. Zoals: reageer je boos terwijl je je eigenlijk gekwetst voelt? En welke behoeften en angsten neemt elk van de partners mee in de relatie?

Stellen leren hier op een goede manier met elkaar over te praten. Het uitgangspunt van de Amerikaanse relatie­therapeut David Schnarch is dat iedere partner zowel behoefte heeft aan zelfbepaling als aan verbinding.

Verrassing

Ik denk aan hoe Hans en ik eerder die dag door de ruimte liepen: ieder op onze eigen manier, maar in gedachten verbonden. Die connectie was tijdens het boksen even weg, vooral doordat ik het contact met mezelf op dat moment kwijt was.

Zoals je iets doet, doe je alles: zodra je niet ‘geïntegreerd aanwezig’ bent, ervaar je ook geen verbinding met anderen. Of dat nu in je relatie, op je werk of met vrienden is. Ik denk dat mijn rugpijn daar een mooie graadmeter van is.

Eens te meer ben ik blij met mijn wekelijkse yoga­lessen, die me helpen om ontspannen aanwezig te blijven in mijn lijf en in mijn leven. Ik heb dus gebokst om erachter te komen dat ik yoga nodig heb.

Merkte Hans dat ik uit verbinding ging, en hij op zijn manier ook, met zijn fanatieke boksen? ‘Nee hoor,’ zegt hij later vrolijk, ‘ik had niets door, ik was lekker bezig.’

We onderzoeken nog even of dat een patroon is tussen ons, maar concluderen dat onze relatie een momentje ‘uit verbinding’ wel kan hebben. En dat we elkaar na dertig jaar nog kunnen verrassen: de Hans als fanatieke bokser had ik nog niet eerder gezien.

Door de training werden we vrolijk, en ook een beetje opgelucht dat er geen verborgen gebreken aan het licht zijn gekomen. We doen het ­samen niet zo slecht, concluderen we. We hebben een stevige basis voor de nieuwe levensfase die voor ons ligt. Met een ervaring rijker, zijn we samen weer fijn terug in onze comfortzone gekropen.