Het was niet het soort dag waarop ik dacht te sterven. Al van kinds af aan ben ik een piekeraar. Zo eentje die voorbereid wil zijn op alles wat mis kan gaan en dus ook op hoe ze aan haar einde komt.
Training Stoppen met piekeren
- Inzicht in eigen denkgewoontes
- Extra tips voor nachtelijk piekeren
- Inclusief stappenplan voor het nemen van beslissingen
79,-
Geen cursus mindfulness bracht daar ooit verandering in. Ik had me altijd voorgesteld dat mijn einde me tegemoet zou komen in de herfst, badend in bronzen licht. De bevrijdende hand zou die van een arts zijn met een spuit vol zacht slaapmiddel. Maar dit scenario had ik, ondanks al dat overpeinzen, nooit voorspeld.
Het was zo’n dag die niet echt aanbreekt omdat de zon zich achter grijze sluiers verstopt, ook al is het zomer, en de uren ongemerkt in elkaar overvloeien. ‘Is het al zo laat?’ zei mijn schoonzus. ‘We moeten echt omkeren.’
Ik knikte en we zochten een weg door het Canadese nationale park terug naar de blokhut aan het meer waar onze partners waren achtergebleven om te vissen. We roken hun gebraden baarzen nog voor we op het domein kwamen.
Net voor we het hek achter ons sloten, bleek mijn trui verdwenen. ‘Shit, ik heb die vast laten vallen. Ik ga even zoeken,’ riep ik mijn schoonzus toe terwijl ik in mijn eentje wegsnelde. Onmiddellijk werd ik overvallen door een gevoel van onbehagen.
Mindfulness training
- Leer omgaan met stress
- Krijg meer aandacht voor het nu
- Met Gids voor een Langzaam Leven cadeau
99,-
Dit was geen gepieker, nee, dit was van een andere orde. Iets oerouds in mijn lijf stookte onrust, iets dat vorm kreeg dankzij ontelbare generaties voorouders die niet alleen vlees aten, maar vlees waren, roofdier én prooi.
Ik speurde links en rechts, tuurde naar de struiken om iets te ontwaren, en niet alleen mijn gevallen trui. Ik keek achterom, en botste op een beer die pal voor me stond, zijn silhouet schril afgetekend tegen de donkergrijze lucht.
Een moment lang kon ik het niet geloven. Heel mijn leven had ik me blijkbaar zo boven de natuur verheven gevoeld dat een einde in de maag van een dier nooit in me was opgekomen. Toen werd ik kalm.
Mijn rusteloze hoofdje stilgelegd. Een somatisch therapeut zei me ooit: wie tijd heeft om te piekeren over gevaar is zelden in gevaar. Op zo’n moment neemt je lichaam het over.
En inderdaad: ik stapte met de trefzekerheid en het zelfvertrouwen van een topsporter van het pad af, weg van het gruwelijk mooie dier dat me de weg versperde en een laag grommend geluid maakte. Ik moest me groots en rustig voortbewegen, dat wist ik gewoon. Er niet bedreigend uitzien, maar ook niet bedreigd. Elke beweging telde.
Elke seconde viel uiteen in eeuwigheden. Er bestond niets anders dan ik en de beer, die me tot mijn verbazing niet achterna kwam om me te verscheuren.Zo af en toe, wanneer het dagelijks leven me overspoelt, ik kleine keuzes nodeloos opblaas en aan het piekeren sla, sluit ik mijn ogen en denk aan hem.
Want heel eerlijk? Geen therapeut, geen meditatie-uurtje verankerde me ooit zo in het hier en nu als een hongerige zwarte beer op een pad in Canada.
