Nadat mijn ouders waren gescheiden, zag mijn vader me tien jaar lang niet staan. Mijn kwaadheid daarover staat nog altijd tussen ons in. Inmiddels is mijn moeder gestorven, maar hij heeft nooit gevraagd hoe het met me gaat. Ik heb spijt dat ik mijn boze gevoelens nooit heb geuit. Wat moet ik met die opgekropte kwaadheid?
Je vader heeft het niet kunnen opbrengen om zich in te leven in wat jij nodig had. Daar kunnen allerlei redenen voor zijn. Mogelijk is hij zelf als kind ook niet gezien. Door dit onvermogen heeft hij niet alleen jou, maar ook zichzelf tekortgedaan: hij is een goede vader-dochterrelatie misgelopen.
De kans op herstel van de relatie is nog niet verkeken als je daar zelf je best voor gaat doen. Vraag je vader om je te ontmoeten op een plek die iets betekende in de tijd dat het nog goed was tussen jullie. Vertel hem eerlijk:
» dat je hem mist, dat je verlangt naar hoe het vroeger tussen jullie was en dat je vanuit dat missen vaak onredelijk tegen hem bent geweest;
» dat je graag een vader-dochterrelatie met hem wil omdat hij de enige ouder is die je nog hebt;
» dat je nog vaak boosheid voelt omdat je zo verschrikkelijk verlangt dat het goed is tussen jullie;
» je mooie herinneringen van vroeger en vraag naar de zijne;
» dat je hem graag weer beter wilt leren kennen en dat je hoopt dat dit andersom ook zo is.
Vraag in dit gesprek veel (daarmee leg je contact), deel je verlangen en blijf weg van verwijten. Geef je vader zo nodig bedenktijd en maak een volgende afspraak.
