Ik heb de laatste jaren al heel wat vriendschappen opgezegd omdat er iets gebeurde dat ik niet kon accepteren. Ik sta altijd voor iedereen klaar, maar ik krijg behoorlijk vaak stank voor dank – dan ben ik teleurgesteld en word ik boos. Maar ik ben gaan twijfelen, want raak ik mijn vrienden misschien te snel kwijt? Moet ik meer vergeven? Eenzaam ben ik niet, want ik heb genoeg vrienden over.
Het hoort inderdaad bij een goede vriendschap dat je elkaar iets kunt vergeven. Je komt dichter bij elkaar door eerlijk te zijn over je fouten en kleinzieligheden.
Het zou kunnen dat je ‘aardig zijn’ vanzelf vertaalt in ‘iets doen of geven’ en jij je daarom vaak uitslooft voor nieuwe vrienden. Aan zo’n dienstbare houding ligt vaak onzekerheid ten grondslag – geloof je wel dat je ook aardig wordt gevonden als je je niet uitslooft? Probeer eens hoe het gaat als je je aan het begin van een vriendschap wat minder inspant. Bouw je dan ook een band op?
Hoe aardig het ook is om iemand te helpen, het kan de ander het gevoel geven als minderwaardig te worden gezien, of te worden gedwongen tot een onderdanige, dankbare positie. Denk maar eens terug aan een relatie waarin je zelf meer werd geholpen dan je prettig vond.
