Al een paar jaar zie ik mijn zus worstelen. Ze zegt dat ze overspannen is, ik denk dat er meer aan de hand is. Als ik er met haar over wil praten, houdt ze de boot af. Ze voelt zich snel aangevallen, stopt het gesprek, duwt mij en anderen die haar willen helpen weg. Hoe kan ik er toch voor haar zijn?
Er voor iemand zijn is het meest helpend als je dat bent op de manier die bij de ander past. Onze valkuil is dat we het meestal doen zoals het onszelf het best past of uitkomt, of volgens een patroon van de familie waar we uit komen.
Overdenk haar leven, jullie geschiedenis: wat werkte bij andere tegenslagen in haar (kinder/tiener-)leven? Wie liet ze toe en op welke manier was dat? Is haar manier van omgaan met tegenslag een familiepatroon? Hoe is dat bij jou in je manier van ‘er willen zijn’?
En: voor wie zorgt ze door niet te delen wat haar dwarszit? Check vervolgens of je gedachten kloppen. Vertel haar op een passend moment dat je je zorgen maakt, deel je overwegingen. Zeg dat je er wilt zijn op een manier die haar helpt.
Vraag wat zij nodig heeft van jou, maar ook naar de uitwegen die ze zelf ziet en wat haar belemmert om die in te slaan. Tegelijkertijd moet jij verdragen dat je haar en haar problemen niet kunt fixen.
