Ik verafschuw mijn echtgenoot
De vraag
Beste Jolet,
In dertig jaar huwelijk heb ik een diepe lichamelijke afkeer gekregen van mijn echtgenoot. Hij is in de loop der jaren dertig kilo aangekomen; het interesseert hem volstrekt niet wat ik daarvan vind. Hij eet en drinkt wat hij wil. Of ik het nu tactisch of ontactisch bespreek, er verandert niets. Mijn respect voor hem is tot het nulpunt gedaald. Intimiteit is er niet.
We hebben zeer ingrijpende dingen meegemaakt, maar ik had niet vaak het gevoel dat we dat deelden. Hij vindt dat hij er goed mee is omgegaan, omdat hij het leven snel weer oppakt. Mij kost het meer tijd. Ik voel geen liefde meer; ik fantaseer over weggaan, maar dat zou een grote schok zijn voor de kinderen. Omdat we zo goed met de ellende zijn omgegaan, denken mensen dat we een goed stel zijn.
Het advies
Antwoord van Jolet
Mijn eerste indruk: u wilt bij uw man weg, maar u zoekt nog naar goede argumenten omdat u vindt dat het eigenlijk niet mág, na wat er is gebeurd. Helaas, een scheiding valt nooit met argumenten te onderbouwen. Ik vind het jammer dat u zo gericht bent op de fouten van uw man. Kunt u zich niet beter concentreren op uw eigen positieve doelen? Daarmee kunt u effectiever op zoek gaan naar verbetering.
Een voorbeeld: ‘Ik wil mijn emoties met iemand delen’ kan ertoe leiden dat u vaker het gezelschap van een goede vriendin zoekt. Mopperen op zijn eetgedrag lijkt me niet de goede weg om het emotioneel contact met uw man te verbeteren. Dat is te indirect. Als u hem wilt bereiken, zult u serieus moeten uitleggen wat u emotioneel mist en dat u denkt aan scheiden. Ieder heeft zijn eigen manier om met ellende om te gaan. Dit hoeft niet tot een scheiding te leiden, als u dat verschil maar van elkaar kunt accepteren.
