Hoe komt het dat na jaren van boulimia, zwaar overgewicht, dat ik nu, na 20 jaar nog steeds dat patroon niet kan doorbreken? Welke motivatie ik daarvoor ook ervaar, aanwend of oproep bij mijzelf? De schakel om dat patroon te doorbreken lijkt niet te vinden of vast te houden. Het lijkt op een niet te doorbreken verslaving. Ik heb het al langer wél dan niet, hoe doorbreek ik mijn eetverslaving?
Dankjewel alvast voor je tijd.
Bij verslaving is er sprake van een stoornis van het beloningscircuit van de hersenen. Die hersengebieden – waaronder de zogeheten nucleus accumbens – zorgen ervoor dat gedragingen die essentieel zijn voor onze overleving en voortplanting, eten en seks, erg goed voelen, waardoor we er steeds weer naar op zoek gaan. De neurotransmitter dopamine speelt daarbij een belangrijke rol. Eten, seks, maar ook drugs, zorgen namelijk allemaal voor een verhoogde afgifte van dopamine in de nucleus accumbens.
Zowel mensen die verslaafd zijn aan drugs, als mensen die eetverslaafd zijn, blijken een tekort te hebben aan dopaminereceptoren in hun brein (als je dopamine voorstelt als sleutel, dan is de receptor het sleutelgat). Daardoor zijn ze minder gevoelig voor beloningen, en minder in staat om plezier te ervaren. Drugsgebruik, en veel eten, zouden dus manieren kunnen zijn om de hoeveelheid dopamine op te krikken, en zo te compenseren voor dat tekort.
Bij het verlangen naar eten (‘craving’) zijn eveneens dezelfde hersengebieden betrokken als bij het verlangen naar drugs. Dat verlangen kan worden opgeroepen door het zien, ruiken, of zelfs maar het denken aan een lekkernij. Het lastige van eetverslaving is dat die prikkels in onze Westerse samenleving zo alomtegenwoordig zijn.
Aan pillen tegen veslaving wordt hard gewerkt. Tot het zover is, is therapie waarschijnlijk de beste oplossing om de eetverslaving te doorbreken.
