Toen ik drie jaar geleden verliefd werd op een ander ben ik zelfstandig gaan wonen met mijn dochter. Sindsdien heb ik een soort van relatie met die man. Hij wil het liefst samenwonen, ik voel er niet veel voor. Dat kwetst hem; hij dringt steeds meer aan. Ik geniet eigenlijk wel van de rust om me heen. Misschien heb ik een en ander nog niet verwerkt. Ik voel me wel schuldig omdat ik voor mezelf kies. Hoe moet dit verder?
Ik krijg de indruk dat u wel weet wat u te doen staat: kiezen wat u echt wilt. Maar ik kan me voorstellen dat u het vervelend vindt om uw vriend teleur te stellen, vooral omdat u voor hem uw man verliet. Tegen uw zin gaan samenwonen lijkt me echter vragen om moeilijkheden.
De een heeft het meer dan de ander nodig om rustig alleen te zijn. Er zijn meer mensen die een relatie hebben zonder samen te wonen. Het is zaak eerlijk te zijn tegen uw vriend over welke vorm u deze relatie wilt geven; dan kan hij overwegen wat acceptabel is voor hem. Het is wijsheid als u weet wat u het meest nodig heeft, en wat goed is voor uw dochter, en daar uw beslissing op baseert.
