Ik ben 30, maar leef het leven van een student. Zodra ik ga nadenken over serieuze zaken zoals samenwonen, kinderen krijgen of een betere baan zoeken, raak ik in paniek. Ik maak zo nooit een stap – maar wil ook niet als ‘eeuwig kind’ eindigen. Hoe hak ik knopen door?
De allerbelangrijkste vraag is: waarom zou je ‘een stap’ moeten maken? Het risico bestaat dat jij je hier vooral laat leiden door normatieve druk (‘iedereen’ maakt stappen), terwijl jij denkt dat het tijdsdruk betreft: als ik ooit nog een goeie baan, samenwonen of kinderen wil, dan moet ik nú in actie komen.
Feit is dat er alleen waar het kinderen krijgen betreft daadwerkelijk sprake is van tijdsdruk. Stel jezelf dus als eerste de vraag: wíl ik kinderen, of voel ik vooral druk ze te móéten willen?
Daarna kun je de tijd nemen om je diezelfde vraag ook op de andere gebieden te stellen: waar komt de druk om een betere baan te moeten hebben of te gaan samenwonen vandaan? Wíl ik dat allemaal zelf? Of heb ik het idee dat ik alleen dan meetel in deze maatschappij?
Wanneer je bemerkt dat je bepaalde stappen echt zelf wilt maken, maar niet ‘durft’, door bindingsangst, geanticipeerde spijt (bang voor de spijt die je zult ervaren als je een foute keuze maakt) of andere keuzestress, kan het nodig zijn daar hulp van een (loopbaan)coach bij in te schakelen.
Anders leiden deze emoties vaak tot apathie, terwijl onderzoek aantoont dat alleen géén keuzes maken onze gemoedstoestand echt negatief beïnvloedt.
