Toen mijn vader stierf, op mijn 19de, nam ik me voor alles uit het leven te halen. Nu ik 40 word en mensen in mijn omgeving ziek worden, heb ik weer dat intense gevoel: ik moet voluit leven! Heb ik alles wel gedaan wat ik wilde? Heb ik iets achtergelaten voor mijn kinderen? Moet ik een bedrijf starten? Moet ik nog een andere relatie uitproberen? Ik heb al vijftien jaar een geweldige man. Ben ik in een midlifecrisis beland?
Het hoeft niet per se een crisis te zijn, maar het kan nooit kwaad om even stil te staan bij de vraag: is dit hoe ik wil leven? Het voordeel van uw manier van leven is dat u later geen spijt krijgt van gemiste kansen. Het kan echter ook onrust geven om steeds bezig te zijn met wat er nog meer moet. Mocht u daar last van hebben, dan is dit een leuke nieuwe uitdaging: ‘tevreden stilstaan bij wat er is’.
Wordt uw onrust versterkt doordat u de leeftijd nadert waarop uw vader overleed? Na uw vroege confrontatie met de dood heeft u zich voluit op het leven gericht. Hoe ver bent u ermee te accepteren dat ook uw eigen leven ooit eindigt? Wie zich met de eigen dood verzoent, kan meer genieten van het leven. Mocht u daarover willen lezen, dan is Kijken in de zon van Irvin Yalom een goed boek.
