Marieke de Wit: ‘Dat ze zo plots uit mijn leven was verdwenen, bleef maar aan me knagen’
Ze pikt me op met de auto. Ze is kleiner dan ik me herinner.
Maar dat is logisch, want jij was zelf toen kleiner, Marieke, zeg ik tegen mezelf.
Ze heeft grijs haar, rimpels, een bril, een vriendelijke uitstraling. Ze geeft me een knuffel. Ze is 66 nu. De laatste keer dat we elkaar zagen was ze 29.
En ik was 12. Twee jaar was ze met mijn vader geweest, tot die relatie uit elkaar klapte. Hoe vaak had ik haar nou helemaal gezien? Maar ik werd ouder en ouder en vergat haar niet. Want ze was al zo belangrijk voor me geworden in die korte periode. Door haar opgewektheid en optimisme, de leuke dingen die we met elkaar deden terwijl mijn vader aan het werk was. De ontspanning tussen mijn gescheiden ouders die haar aanwezigheid teweegbracht; gewoon, door wie ze was.
Dat ze van het ene op het andere moment zonder echt afscheid uit mijn leven was verdwenen, het bleef maar knagen. Dus schreef ik haar een brief.
We zijn twee volwassenen die even geen idee hebben wat ze van elkaar zijn
Nu lopen we samen een restaurant aan de Reeuwijkse plassen binnen, vlak bij waar zij woont. Twee volwassenen die even geen idee hebben wat ze van elkaar zijn. We gaan zitten en zoeken onze plek; in dit gesprek, in hoe we tegen elkaar kunnen praten. We tasten af met veilige vragen – ben je getrouwd hoe lang zijn jullie al samen waar woon je heb je kinderen hoe oud zijn ze wat doe je eigenlijk voor werk?
En die enorme sprong in de tijd.
Die helpt. Want we merken dat we niet terug hoeven in de rol van kind en volwassene. Dat is al lang voorbij. We zijn mild, rustig, hebben onze verhalen redelijk op orde, nieuwsgierig en voorzichtig met elkaar. Maar wel eerlijk, omdat we allebei hebben geleerd dat dat meestal beter is.
Mijn herinneringen, mijn verhaal – en eindelijk hoor ik ook het hare.
Ik luister naar haar en zie de 29-jarige die ze was. Jong, in haar meest onbesuisde stukje leven. De man die haar in vervoering bracht met zijn woorden – mijn vader. En ook al het ingewikkelde. Zijn mateloze drinken. Haar familie die er niets van begreep omdat ze voor een gescheiden man met twee kinderen die leuke jongen had weggedaan met wie ze zou gaan trouwen.
Mijn broertje en mij had ze er gewoon bijgenomen wanneer we er waren. Tja, wat doe je met kinderen van die leeftijd? Dingen die ze zelf ook leuk vond, dacht ze dan maar. ‘Ik herinner me dat we wel drie keer naar Dirty dancing hebben gekeken.’ Maar ze had er geen speciaal idee bij, zegt ze een beetje verontschuldigd.
Ze kijkt me aan.
‘Ik was eigenlijk een beetje verlegen met je brief. Ik dacht zelfs even: ben je niet in de war met iemand anders? Ik herinner me zo weinig. En ik vroeg me af of ik jou wel zou kunnen geven wat je nodig hebt.’
Het is die laatste zin waarmee alles op zijn plaats valt.
Dat je hier naartoe kwam, zeg ik. En dat je je dit nu afvraagt. Dat is genoeg.
