De ‘let them’-theorie: waarom trekken we ons zoveel aan van anderen?
Mel Robbins’ boek The let them theory is een bestseller. De gedachte achter haar theorie: laat de controle over anderen los, zo krijg je de controle over je eigen leven terug. In een samenleving waarin social media, prestatiedruk en erkenning meer plek innemen, trekken we ons steeds meer van anderen aan. Hoe helpt de simpele boodschap ‘laat ze’ hierbij?
In een recent interview met Happinez zei Mel Robbins dat ze zo’n twee jaar geleden een aha-moment had. Terwijl ze stond te flippen bij haar zoons schoolfeest zei haar dochter: ‘mam, láát die jongens’. In een flits besefte ze dat ze niet kan controleren wat anderen doen, zeggen of denken. Zodra ze zich dat realiseerde, voelde ze zich ontspannen. Ze schreef er een boek over. De kern: denk laat ze – maar ook laat me.
Wat zullen ze wel niet denken?
Bang zijn voor wat anderen vinden van je nieuwe baan, die ene post die weinig likes krijgt of je kledingkeuze: bijna iedereen kent de angst voor het oordeel van anderen. Het is menselijk. Psychologie Magazine schreef al eerder dat die angst groter lijkt te worden door sociale media, prestatiedruk en de maatschappelijke focus op erkenning. Volgens de Amerikaanse psycholoog Michael Gervais zitten we in een FOPO-epidemie: Fear of Other People’s Opinions.
De oplossing? Volgens Gervais ligt die in een stevig gevoel van eigenwaarde. Een identiteit die is gebouwd op wie je bent en wat je belangrijk vindt – niet op wat je doet en hoe goed je daarin bent. De blik van de ander is onvermijdelijk – we zien onszelf vaak zoals we denken dat anderen ons zien. Maar we hóéven ons niet te laten bepalen door hun oordeel. We hebben de vrijheid om zelf te kiezen wie we zijn.
We zijn dus voortdurend bezig met wat anderen van ons vinden, maar tegelijkertijd hebben we volgens Robbins óók een oordeel over hen, omdat we denken dat we het beter weten. Dit veroorzaakt allemaal stress, zegt ze tegen Happinez. ‘Het heeft geen zin om andere mensen te controleren en te veranderen, want zij hebben óók de behoefte om in controle te zijn.’
Robbins’ theorie biedt een manier om die controle los te laten. Ze maakt daarin onderscheid tussen laat ze en laat me: laat anderen zelf kiezen, hun eigen fouten maken, hun eigen mening hebben – zonder dat jij probeert in te grijpen. En tegelijk: laat mij mijn eigen emoties voelen, mijn grenzen bewaken en mijn leven leven zoals ik dat wil.
Waarom slaat de theorie massaal aan?
Robbins legt aan Happinez uit waarom ze denkt dat haar boek zo goed aanslaat. Ten eerste, zegt ze, is het een simpele methode. ‘Zelfs een kind kan ‘laat ze’ en ‘laat mij’ onthouden.’
Ten tweede werkt de methode onmiddelijk, zegt Robbins. Zodra je het denkt, relativeer je de situatie meteen. Ze geeft een voorbeeld: ‘Stel je hebt haast, je bent in de auto op weg ergens naartoe en er zijn werkzaamheden waardoor je in een file terechtkomt. Je denkt: waarom moeten precies nu die werkzaamheden worden gedaan? Je raakt opgefokt. Een perfect moment om te denken: laat ze.’ Volgens Robbins moet je afstand nemen van situaties waar je geen controle over hebt. Je vertelt jezelf dat het buiten jouw macht ligt en dat het geen zin heeft om er aandacht aan te besteden.
Is het echt zo simpel dat je alleen ‘laat ze’ moet denken?
Robbins noemt in een artikel van The Guardian een paar belangrijke kanttekeningen. Ten eerste werkt ‘laat ze’ volgens haar écht alleen als het wordt gevolgd door ‘laat me’. Accepteren dat we geen controle hebben over de acties van anderen, herinnert ons eraan dat we volledig verantwoordelijk zijn voor onze eigen acties. In andere woorden: door ook ‘laat mij’ te denken, pak je de controle terug.
Ook belangrijk: er zijn situaties waarin je mensen niet mag ‘laten’. Bijvoorbeeld als iemand iets gevaarlijks wil doen of als je ziet dat iemand gediscrimineerd wordt. In die gevallen moet je je mond opentrekken, zegt Robbins. Daarnaast moet je voor jezelf opkomen. Denk aan het aandringen op medische zorg die je nodig hebt. Ook dan moet je niet ‘laat ze’ denken als iemand niet met je meedenkt. Tot slot, zegt Robbins, mag je iemand niet ‘laten’ als diegene voortuderend je grenzen overschrijdt.
Het ‘laat ze’-concept wordt ook bekritiseerd. Mensen vinden het een heruitgevonden versie van stoïcisme: een filosofie die je leert om rustig te blijven door je te focussen op wat je zelf kunt veranderen en dingen die je niet kunt beïnvloeden los te laten. In een ander artikel van The Guardian zegt Robbins daarover: ‘Ik heb een moderne draai gegeven aan een tijdloze levensregel.’
In het nieuwste nummer van Happinez lees je het hele interview met Mel Robbins.
