Column Anaïs van Ertvelde: ‘Het is sterker dan mezelf. Ik typ de naam van een ex in het zoekbalkje’
Het is een slecht idee en ik weet het. Ik klap mijn laptop resoluut dicht en schuif het onding bij me vandaan. Nog geen vijf minuten later sta ik op, gris de laptop mee, zet me op de bank en surf toch naar Instagram. Het is sterker dan mezelf. Ik typ de naam van een ex in het zoekbalkje.
Hoewel, ex? Wanneer mag je iemand je ex te noemen? Wat we hadden was geen relatie; daarvoor was wat er gebeurde te snel voorbij. Maar een scharrel was het ook niet; we waren zo teder met elkaar. Een vrijage, zou mijn grootmoeder zaliger het hebben genoemd.
We raakten tijdens de dagen en vooral nachten die we samen doorbrachten heel gevoelige snaren. Ik wilde meer van dat. Voor hem ging het te snel, te diep. Of dat vertel ik mezelf, want eigenlijk weet ik niet waarom hij niet verder wilde.
Onze onlinegesprekken evolueerden van diepgravende verkenningen via sporadisch contact naar complete stilte van zijn kant. Een verklaring gaf hij me nooit. Ik was te trots om ernaar te vragen. Misschien had ik me vergist en was de intimiteit die ik voelde helemaal niet wederzijds?
Misschien was zijn vriendin minder gelukkig met hun open relatie dan hij deed voorkomen? Misschien vond hij simpelweg dat ik uit mijn mond stonk? Misschien, misschien.
Het enige dat ik zeker weet, is dat ik jaren later nog steeds af en toe zijn naam google en dan kijk naar de fijngevoelige analyses die hij post, naar de foto’s waarop hij straalt, omringd door mensen die wél dicht bij hem mogen zijn. Het doet me pijn, al is die pijn niet onprettig. Zoals het pulken aan een wondje bevredigend kan zijn.
Nu ben ik wel wat nostalgisch van aard – je wordt geen historicus als je er geen plezier uithaalt stil te staan bij het verleden – maar dit soort online gesnuister is eigenlijk mijn gewoonte niet. Ik doe het alleen bij die ene ex. Dus biecht ik het op aan mijn lief.
Hij is een tikje jaloers, geeft hij toe, maar stuurt me ook grootmoedig een link naar The need for closure scale van psycholoog Arie Kruglanski. In tegenstelling tot wat ik had verwacht, bevat die geen vragen die peilen hoe je je tijdens relatiebreuken gedraagt.
Nee, de test onderzoekt hoe goed je kunt omgaan met ambiguïteit, met in het ongewisse zijn. Een hang naar afsluiting is vaak een verlangen, lees ik, niet naar een terugkeer of herstel van een kwetsuur, maar naar zekerheid. Ik scoor zestig: aan de hoge kant van normaal.
Tot mijn grote verbazing levert Instagram dit keer geen resultaten op. Mijn ‘ex’ is blijkbaar van alle sociale media verdwenen. Even ben ik van de leg en dan denk ik aan die test. Misschien is dit het moment van afsluiting dat ik nodig heb: geen antwoorden, maar wel duidelijkheid. Hij is niet meer te vinden, niet in mijn echte leven en ook niet in mijn verbeelde.
