Bij de relatiepsycholoog: Kinderen
‘Op een gegeven moment heb ik ja gezegd,’ vervolgt Menno. ‘Ik dacht: ik ben vijfenveertig, ik heb diabetes, ik rook, dat wordt toch niks. Maar een maand later was ze zwanger.’
Nu zwijg ik maar even. Uit hun aanmeldingspapieren weet ik dat ze tot op heden kinderloos zijn gebleven.
‘Het werd een miskraam,’ zegt Ruby. Uit haar stem kan ik weinig emotie opmaken. ‘En later nog een. De artsen zeiden dat het aan mij lag, iets met mijn eierstokken. Dus dat werd zoeken naar een draagmoeder. Volgende week ontmoeten we haar.’
‘Ontmoet jij haar,’ zegt hij.
‘Ménno…’ reageert ze.
‘Ik weet het niet, hoor,’ zegt hij tegen mij. ‘Een draagmoeder, het idee…’
‘Kom op, zeg. We hebben haar samen uitgezocht!’
‘Jíj hebt haar uitgezocht.’ Aan Menno’s boze stem zit een randje verdriet. Zijn ogen worden vochtig.
‘Dit gebeurt dus steeds,’ zegt Ruby vlak. ‘Die stomme ruzies.’
In relaties kun je niet overal een compromis over sluiten. Je kunt niet in de stad én op het platteland wonen – althans de meeste mensen niet. Je kunt niet anderhalf kind nemen, dat worden er een of twee. En je kunt niet een beetje in zee gaan met een draagmoeder.
Waarom hakken ze de knoop niet door?
‘Ruby, hoe is het inmiddels met je kinderwens?’
Tot mijn verbazing begint ze te blozen, het eerste vleugje emotie dat ik bij haar zie. ‘Ja, dat wil ik gewoon. Dat willen alle vrouwen toch? Ik ben vierendertig.’
‘Twijfel je wel eens?’
Ze kijkt naar Menno. ‘Ik doe het liever niet alleen, als je dat bedoelt. Als Menno nou gewoon eens…’
‘Hij vraagt het aan jou, hè?’ zegt Menno ruw.
Ruby staart hem aan. ‘Ik dacht dat jij het nu ook graag wilde.’
‘Wie, ik? Hoe kom je daarbij?’
Ze zwijgen. Hun verstikkende pijn vult de kamer.
‘Ruby?’ Ze kijkt me aan. ‘Ik denk dat je jezelf niet toestaat om twijfel te voelen, omdat je bang bent dat je Menno dan niet kunt overtuigen. Maar door jouw stevige “ja” wordt zijn “nee” ook steviger. Als je ruimte maakt voor je eigen twijfel, ontstaat er ook meer ruimte voor Menno.’
Ruby kijkt naar Menno. Die haalt zijn schouders op.
‘Waar twijfel je aan, Ruby?’ vraag ik weer.
‘Of ik wel zo’n goede moeder zou zijn,’ antwoordt ze.
‘En jij, Menno?’
Hij denkt even na. ‘Ik moet nog wennen aan het idee dat ik vader word.’
‘Dus ik ga te hard?’ zegt Ruby en zo ontstaat een echt gesprek over twijfels en onzekerheden. Die er nu eenmaal zijn in een echte relatie.
