Anaïs van Ertvelde: ‘Waarom ben ik altijd degene die het initiatief voor dit gesprek neemt?’
‘We moeten eens praten,’ zeg ik bij het ontbijt tegen mijn lief. Hij verslikt zich bijna in zijn kom Brinta bij het horen van de zin die toch tot de meest gevreesde van de Nederlandse taal behoort.
‘Nu?’ vraagt hij met een klein stemmetje. ‘Nee, niet nu,’ zeg ik, want ik heb ondertussen wel genoeg boeken over succesvolle partnercommunicatie gelezen om te weten dat een jachtig moment in de ochtendspits niet bevorderlijk is voor een gesprek waarin mensen zich openstellen voor kritiek. Want kritiek heb ik, of beter gezegd, een vraag tot verandering.
Een dergelijke vraag moet je empathisch stellen, leerden die boeken me ook, in de wij-vorm en met oog op vermeerdering. Dus niet ‘hou eens op met altijd op je telefoon te zitten’ maar ‘ik voel de behoefte om vaker ongestoorde tijd met elkaar door te brengen.’ ‘Zondagavond?’ stel ik voor. En ik voeg eraan toe waar het over gaat: het huishouden. Want ook transparantie staat altijd tussen de conflicttips.
‘Ik kan me geen relatie met een mannelijke partner herinneren waarin de verdeling van de taken géén bron van spanning vormde’
Alweer het huishouden. Ik kan me geen relatie met een mannelijke partner herinneren waarin de verdeling van de taken géén bron van spanning vormde. En dan heb ik geeneens kinderen. De koppels rondom me die wel aan kroost begonnen, doen vermoeden dat het er nadien niet gemakkelijker op wordt.
Het onderwerp aansnijden, geeft me altijd het onaantrekkelijke gevoel een zeurderig moedertje te zijn. Een gefaalde feminist ook. Omdat ik, ondanks de inspanningen van de generaties vrouwen voor mij, nu toch weer in het heteroseksuele drama verstrikt zit en moet aankaarten dat hij dan wel zonder mopperen de wasmachine inlaadt, maar dat ik de mentale last van het huishouden op me neem en als enige bijhoud wanneer de voorraadkast bijgevuld moet, de kat naar de dierenarts gaat en de verjaardagskaartjes op de post.
‘De commune gaat vaak stuk op overspel, maar nog veel vaker op de afwas’
Al moet ik eerlijk toegeven dat, toen ik in een woongroep zat, de was en de plas ook voortdurend voor onenigheid zorgden. Uit de anekdotes van mijn ouders over de jaren zeventig blijkt hetzelfde: de commune gaat vaak stuk op overspel, maar nog veel vaker op de afwas.
‘Ik wil dat we het huishouden anders aanpakken,’ zeg ik die zondagavond, braafjes de communicatieregels volgend, terwijl we samen met een kop thee op de bank zitten. Waarom ben ik altijd degene die het initiatief voor dit gesprek neemt, denk ik er stiekem boos bij.
‘Zeker,’ zegt mijn lief, zoals altijd vol goede bedoelingen. ‘Hoe voel jij je daarbij?’ vraag ik hem constructief.’ ‘Het is gewoon een moeilijke puzzel,’ verzucht hij, ‘aangezien ik doordeweeks meestal in Amsterdam werk, maar ons gezamenlijk appartement in Gent ligt.’
Ik reageer empathisch, zeg dat ik dat begrijp. En gooi dan plots – mezelf verbazend – de doos met suikerklontjes door de woonkamer. ‘Ik haaaat dit gesprek!’ krijs ik erbij. Hij kijkt even verschrikt, want zo kent hij me niet, en vraagt dan na enkele ogenblikken lachend of het opluchtte. Emotionele expressie, het staat tenslotte ook te boek als een van de regels van de kunst van het succesvol partnerschap.
Wat is jouw communicatiestijl? Doe de test
