Mijn zoon is depressief
De vraag
Ik vermoed dat mijn zoon van 10 depressief is; in elk geval heeft hij hulp nodig. Ik ben al met hem bij Jeugdzorg geweest. Daar zijn we niet mee doorgegaan omdat ik het niet zag zitten. Daarna ging ik met hem naar het GGZ. Hij is er een stuk of zes keer op het spreekuur geweest, maar had totaal geen klik met de medewerker. Naar mijn mening werd er meer naar zijn gedrag gekeken dan naar de oorzaak ervan.
Hij vertelt me dat hij angsten heeft, zich niet kan concentreren, eigenlijk het liefst op bed wil blijven liggen en moe is. Hij heeft veel buikpijn en spuugt dan om thuis te mogen blijven. Ik wil mijn kind weer gelukkig zien, maar weet niet hoe ik het kan aanpakken als hij zelf niet met iemand wil praten.
Het advies
U kunt ook zelf, alleen, naar een orthopedagoog gaan om te leren hoe u uw zoon kunt helpen. Wel zie ik een complicatie: het valt me op dat u tegenstrijdige gedachten heeft over hulpverlening. Enerzijds wilt u graag hulp, anderzijds vindt u die niet goed genoeg. Om volop te kunnen profiteren van professionele hulp moet u zich er wel voor kunnen openstellen. Dat de hulpverlener naar zijn gedrag keek, vind ik logisch, want gedrag en gevoel hangen nauw samen. Wie zich anders gaat gedragen gaat zich ook anders voelen.
Hier alvast wat adviezen op dit terrein. Laat uw zoon een sport of hobby uitoefenen waar hij goed in is, zodat hij prestaties kan ervaren. Geef hem vaste kleine taakjes in huis, en complimenteer hem als hij die uitvoert, zodat hij zich nuttig kan voelen. Het is voor u heel zwaar om te zien dat uw kind ongelukkig is. Probeer echter niet steeds bezorgd te vragen hoe het met hem gaat. Als hij merkt dat u vertrouwen in hem heeft, zal hij positiever over zichzelf gaan denken.
